Het blijde weerzien

dag 140 - 146: donderdag 28/11/07 tot dinsdag 04/12/07

Ondertussen zijn tante Vera, Sarah en Chantal nog verjaard, dus allemaal nog ne gelukkige he...

Nog een weekje op het gemakske rondhangen in het dorp. Is het bewust of onderbewust, maar in ieder geval raken we de motor niet al te veel aan deze dagen. Gaan zwemmen met de hele Van Reeth kliek, spelen met de bengels, lekkere assado´s, uitgaan in de Sjeik en de Gerlind. Ja, echt moe moeten we ons hier niet maken.
De 4e ´s avonds om 8 uur vertrok onze bus dan richting Buenos Aires. De luxe zetels, die omgevormd konden worden in een bed, werden getest en goedgekeurd. Avondeten was inclusief, dus konden we voor 25 euro zeker niet klagen. Ma en pa, here we come...

dag 147: woensdag 05/12/07

Om 5 uur werden we gewekt voor het ontbijt. We bevonden ons nog een uurtje voor Buenos Aires en bij mij begon het allemaal al te kriebelen. De Weking heeft dus nog een hele dag kunnen rondsjouwen met een steeds zenuwachtiger wordende ik aan z´n zij. Om 18.00 namen we de bus vanuit het centrum naar de luchthaven. De bus dreigde vast te komen zitten in het drukke verkeer, maar onze supergetalenteerde buschauffeur geraakte gelukkig overal door. We waren dus nog goed op tijd op de luchthaven waar we nog even iets gingen drinken om op ons ma en ons pa te wachten.
Om 10 voor 9 ´s avonds kwamen ze dan buiten. Het weerzien was natuurlijk super. Het werd wel een beetje verstoord door de blunder van Lufthansa. Die waren namelijk ons pa zijne rolstoel in Frankfurt vergeten. Met een smile boden ze dan een ´prachtig´ Lufthansa-exemplaar aan. Verschrikkelijk onhandig is dat ding. De Weking is dan ook nog een beetje van zijn oren gaan maken, maar wees niet bang: ons ma had dat ook al een beetje gedaan. We hebben nu een telefoonnummer waar we morgen op moeten bellen. Die zouden het dan in orde moeten maken. Nu eerst naar het hotel, nog ene gaan drinken met ons ma en dan lekker in ons beddeke.

dag 148: donderdag 06/12/07

Vandaag heeft de Weking z´n benen kunnen verslijten. Om 10 uur ´s morgens is hij vertrokken. Eerst even naar een bureautje in het centrum, nadien ons pa komen halen en dan richting haven. Van het ene kantoortje naar het andere crossen. Een beetje de zielige uithangen als ze zeggen dat hij morgen terug moest komen. Af en toe kunnen toch wel eens profiteren van het feit dat ons pa in ne rolstoel zit. Om iets voor 3 zagen we de josmobiel dan aankomen. Nu nog wat douaneformaliteiten en een uurtje later konden we erin. De eerste confrontatie met de binnenkant van de josmobiel was niet echt fantastisch. Het marginale bootpersoneel had zich ermee geamuseerd om alle kleren uit de kasten te smijten, erop te trappen, windels af te rollen, met een schroevendraaier in blikken zwanworstjes te steken, enzovoort. Uiteindelijk was alles redelijk snel opgeruimd en met een beetje javel was alles weer spik en span. Voor alle duidelijkheid: het is gebeurd in Antwerpen of op de boot, dus wij denken nog steeds: ´viva Argentina´. Iets later zijn we goedgeluimd Buenos Aires buitengereden met een paar broeken van ons pa en wat make up van ons ma minder.
´s Avonds hebben we ons aan een naftpomp tussen de camions geparkeerd terwijl ons ma en ons pa al rustig op bed lagen te ronken. Wij hebben ons dan maar in de gang op de grond geïnstalleerd. De Weking heeft nu tenminste iets te vertellen, want er zijn er niet veel die op hun huwelijksreis samen met de schoonouders op de kamer moeten slapen he...

dag 149: vrijdag 07/12/07

Ik werd wakker met de woorden van ons ma: ´Neeje Jos, doet da ni´. Toen ik opkeek zag ik een fles water boven mijne kop en ne grote grimas van ons pa. Net op tijd gewaarschuwd door ons ma dus. Iets later waren we alweer op weg richting dorp. Een paar plas- en eetpauzes ingelast, maar toch goed doorgereden richting dorp. Toen de Weking siesta aan´t slapen was, zijn we nog evn verkeerd gereden, waardoor we nog wat meer kilometers moesten kloppen. Om een uur of 8 stonden we dan toch aan de fietsenwinkel van de Juan, waar de Siegbert en aanhang vlak daarna ook arriveerden. Bij de Juan thuis hebben we dan allemaal samen gezellig empanadas gegeten, waarna ze de Toyota en de josmobiel vlak bij de Juan thuis aan het riviertje gezet hebben om daar ne grote campingspot op te slaan.
Lufthansa heeft laten weten dat de rolstoel morgen bij de Juan afgeleverd zou worden. Dat zal in ieder geval een grote opluchting zijn...