Eerst moesten we nog een 60km over de slechte weg rijden tot Colchani, waar we onze tank nog eens volgegooid hebben voor het gigantische zoutmeer van Uyuni op te draaien. Naar´t schijnt is het het grootste zoutmeer van de wereld en dat kan ik wel geloven. Midden in het zoutmeer staat een hotelletje gebouwd uit zoutblokken, waar wij vanavond de enige gasten zijn en een lekker avondeten bij kaarslicht gehad hebben. Er is namelijk geen elektriciteit. Vanavond zijn er nog 2 Duitsers met de fiets voorbij gekomen, die de Zwitsers kennen, waarmee wij op de boot zaten van Panama naar Columbië. Normaal gezien halen we ze morgen nog wel in...
dag 128: vrijdag 16/11/07
Vanmorgen hadden we Johanna en Michael snel ingehaald. Na even te staan buurten, kwam de Weking op het idee om de fietsen achteraan de moto te binden en en zo op sleeptouw te nemen tot het eilandje in het zoutmeer. Zo gezegd zo gedaan en het ging verrassend goed. Met snelheden tot bijna 40 per uur, ging hun gemiddelde snelheid van de dag snel de hoogte in. Aan het eilandje, wat hun geplande slaapplek was, hebben we dan afscheid genomen. Het was echt een tof koppel, dus hopelijk zien we elkaar nog eens terug in België of Duitsland.
Wij zijn dan verder gereden uit het zoutmeer, waarna een weg volgde, die nog slechter was dan de weg voor het zoutmeer. We wisten niet dat het kon, maar geloof me: het kon. Over de slechte weg, die soms niet meer was dan een paar sporen van voorgangers door een of ander zoutmeertje, zijn we dan toch nog aan de Chileense grens geraakt. Aan de Boliviaanse kant zat er weer nen afzetter, die geld wilde hebben. Zin om een discutie te beginnen hadden we niet, dus mag hij z´n 2,5 euro hebben. Aan de Chileense kant waren ze vriendelijk en ging alles vlot. Ze hebben hier een fantastisch computersysteem, want ze wisten zelfs dat de Weking al eens met die moto in Chile geweest was. Uiteindelijk een campingspot gevonden in heel los zand achter een klein duintje, dat ons voor de wind moest beschutten.
