We did it.... All the way....

dag 162: donderdag 20/12/07

Vandaag vanuit Mendoza vertrokken richting Malarguë. Vanavond zouden we de Peter ontmoeten. Hij kan ons inhalen door de pekweg te nemen waar wij kiezen voor de gravel, die de Peter zich nog heel goed herinnert van 4 jaar geleden. In Malarguë begon het wachten dan op een niet verschijnende Peter.

dag 163: vrijdag 21/12/07

Eerst internet checken, maar niks van Pierre en co gehoord. Dan maar doorgereden over een pekweg, die eigenlijk gravel was, maar toch stilaan weer veranderde in pek. In een dorpje hebben we ons op het plein weggelegd voor een lange siesta. In Chos Malal zijn we uiteindelijk beland op een camping waar de Siegbert 3 weken geleden ook gestaan heeft. De Weking en ik zijn alvast wat kerstdecoratie gaan kopen om in de sfeer te komen.

dag 164: zaterdag 22/12/07

Nog steeds niks van Peters bende gehoord en stilaan begint de ongerustheid te stijgen. Ongeval? Politieproblemen? We sturen nog wat mails en hopen op nieuws. We rijden door richting Bariloche en worden vaak getrakteerd op prachtige vergezichten. Aan de kruising San Martin de los Andes en Bariloche een plekje gevonden aan de rivier, waar we na een kampvuurtje in bed gekropen zijn.

dag 165: zondag 23/12/07

Bariloche en de prachtige omgeving met z’n vele blauwe meren en wit besneeuwde bergtoppen gepasseerd en de Weking zich alleen op de motor laten amuseren in de leuke bochtjes. Vandaag zijn we vergevorderd en hebben we tussen Tecka en Gobernador Costa weer een mooi plekje gevonden bij een riviertje. Na ne lekkere bbq ons nestje weer opgezogd.

En vandaag weeral zonder nieuws van Peter en aanhang. De ongerustheid stijgt nu echt…

dag 166: maandag 24/12/07

Vanavond kerstavond…

Opgestaan met platten tuup. De voorband van La Poderosa was plat, dus eerste werk was een gomeria zoeken. Het dorp was gelukkig niet veraf, maar de eerste gomeria wilde ons niet helpen. Vele gebaren en grijpen naar de edele delen maakte ons duidelijk dat we niet welkom waren. De andere mecanieker kwam net uit bed, maar wilde ons wel helpen.

Met gemaakte band weer op weg, maar slechts voor enkele kilometers. Daar stonden we in the middle of nowhere weer met platte voorband. Gelukkig stopte een behulpzame Chileense camionchauffeur met compressor bij. Na wat vloeken, trekken en duwen was de band weer gemaakt. Uiteindelijk zijn we nog tot in het dorp Perito Moreno geraakt en kregen we eindelijk de verlossende mail van de Pierre. Alles was in orde… Dat viel ook weer mee.

Voor kerstavond zijn we gaan eten in het enige restaurant van het dorp dat open was.

Onderweg hebben we nog een gordeldiertje gezien een grappig klein beestje dat sneller loopt dan ik verwacht had.

dag 167: dinsdag 25/12/07

Door het eindeloze landschap met enkel af en toe een struisvogel en een lama zijn we tot Fitz Roy geraakt. Een prachtige berg met enorme steile wanden en overal gletsjers. In El Chalten hebben we een prachtige camping genomen met zicht op de bergen.

dag 168: woensdag 26/12/07

Van Fitz Roy naar de gletsjer Perito Moreno gereden. Wat een prachtig wonder der natuur. Het gekraak van de immense gletsjer was fantastisch. Op de camping kwamen we een Duitse mobilhome tegen en dat bleek de man te zijn, die op de boot op de josmobiel gepast heeft. Hij heeft de inbraak ontdekt en heeft nadien de sleutel bewaard. We hebben hem dan maar getrakteerd op een paar pinten en zo werd het weer een gezellige avond.

dag 169: donderdag 27/12/07

Ushuaia begint in ons bereik te komen. Vandaag zijn we gereden tot vlak voor de Chileense grens. Daar hebben we een plekje gevonden aan het Laguna Azul, een lagune in een oude vulkaankrater. Daar stonden nog Duitsers met een Defender en met een volkswagenbusje. Met wijn, bier en thee werd het weer een gezellige avond.

dag 170: vrijdag 28/12/07

Vandaag Chile binnen en Chile weer buiten en weer ontdekt dat het IQ van Chilenen lager is dan dat van de Argentijnen. De ferry over de Magellaanstraat was prachtig. De dolfijnen kwamen ons entertainen en sprongen heen en weer. ’s Avonds hebben we een plek gevonden naast de kant van de weg in een feeëriek bosje.

dag 171: zaterdag 29/12/07

USHUAIA: WE DID IT… ALL THE WAY!!!

Laat de champagnekurken knallen, want we zijn er geraakt…

Ushuaia al eens gaan ontdekken, de was afgegeven een gezellige camping genomen, waar de Duitsers van de Blue Lagoon ook zitten. Hier op de camping gaan we ook oudjaar vieren.

Vrolijk kerstfeest allemaal

rijden, rijden, rijden, ...

dag 159: maandag 17/12/07

Omdat een deel van de weg, die op de kaart als gravel stond aangegeven, reeds geasfalteerd was, vlotten de kilometers iets sneller dan verwacht. Het woestijnachtige landschap met op de achtergrond een bergketen raasde voorbij. Toen we aan een groenten- en fruitstandje stopten, vertelde die man ons over een plek waar we konden zwemmen zo’n 10 kilometer verder. We konden eerst niet goed geloven dat je in dit droge landschap überhaupt 1 druppel water kon vinden, maar toen we de plek bereikten, zagen we dat hij zeker niet overdreven had. Het was een zwemplekje zoals in de film met een watervalletje dat in een breed en diep stukje rivier viel. Echt prachtig. We mochten er ’s avonds gratis kamperen onder de hoge bomen, die ons voor de zon konden beschutten en hebben er nog lekker veel te veel gegeten. Ons ma bestelde namelijk een portie kip met sla en daarvoor kreeg ze een volledig reuzekieken en een bak sla.

dag 160: dinsdag 18/12/07

Vandaag een prachtig stuk weg afgelegd door een bergpas, die een beetje onverwacht op onze weg opdook. In het nationaal park van Talampaya zijn we gaan kijken naar de metershoge wanden, waarnaast je plotseling heel klein lijkt. Om Valle de la Luna binnen te mogen waren we te laat en de doorgangsweg, die op onze kaart staat, bestaat blijkbaar niet. Dan maar niet naar Valle de la Luna. Je moet altijd een reden achterlaten om nog eens terug te komen he… In het volgende dorpje, zo’n 70 kilometer verder, hebben we dan een camping gevonden.

dag 161: woensdag 19/12/07

Woestijn, woestijn, woestijn. We hebben vandaag heel wat kilometers afgelegd in de schroeiende hitte. Toch waren we vroeger dan verwacht al in Mendoza. Hier in Mendoza hebben we dan een hotel genomen om een beetje te bekomen van het vele aantal kilometers en te genieten van een airco.

Dag Salt...

dag 155: donderdag 13/12/07

Uit Cafayate vertrokken langs de prachtige canyonachtige weg, die ons naar het natuurlijke amfitheater en de duivelsnek bracht. Verder volgde nog een smal bergpasje met een weg op maat van den darm. Het was hier plotseling weer veel groener en voorbij de pas weer ineens droog. ’s Avonds zijn we in Purmamarca beland met z’n bekende berg van de 7 kleuren. Aan het marktje in het dorp kon ons ma niet weerstaan, dus weegt de portefeuille weer wat minder.

dag 156: vrijdag 14/12/07

Vandaag was het wel een gek dagje!

Eerst vanuit Purmamarca vertrokken langs het veelkleurige landschap richting Humahuaca. Onderweg was er een wegblokkade van een stelletje stakende paljassen. De Siegbert stond op kop en ruimde een paar takken weg, zodat wij er allemaal doorkonden. Daardoor stonden wij tussen de 2 blokkades in. Toen de Weking en ik een ventje met een katapult, die precies niet doorhad dat zijne katapult een terugslag kon geven, want z’n tandjes waren allemaal half afgebroken, in de gaten aan het houden waren, zagen we in onze linkerooghoek ons pa los over de takken, die de barricade moesten voorstellen, vlammen. Door de josmobiel waren de takken wat aan de kant geruimd en konden wij dus ook weer door. Tijd terwijl hadden de kleine vrouwtjes zich al rond de auto van de Siegbert, die nog aan de eerste blokkade stond, verzameld. Omdat ze met stenen aan het dreigen waren, kon hij onmogelijk doorrijden. Toen de Weking dat zag gebeuren snelde hij ernaartoe zodat hij met de auto kon doorrijden, terwijl de Siegbert de vrouwtjes en de takken uit de weg duwde. Annelies was ook aan het helpen met het weggooien van takken en zelfs de Lander hielp een beetje met mee roepen tegen de agressieve menigte. Toen we er dan toch doorgeraakt waren, stond er nog een vlaggetje van die gasten op de weg. De Weking probeerde het vanop de moto nog omver te stampen, maar het was de Siegbert die het vlaggetje uiteindelijk te pakken kreeg en met een vreugdeskreet op de grond smeet.

Iets verder bereikten we dan Humahuaca, waar we om het hele voorval al hartelijk moesten lachen. De Lander begon stilaan toch te beseffen dat die mevrouwen daar niet zo lief waren en dat ze precies toch echt met een steen wilde gooien. Humahuaca was een gezellig dorpje met weer een gezellig marktje.

Toen we na onze lunch in Abra Pampa, de ruta 40 wilden opdraaien, zette de Siegbert de Toyota aan de kant met minder goed nieuws. De boite deed het niet meer en hij kon geen vitesse meer pakken. Onder, boven en in de auto gezocht naar een mogelijke oorzaak met als besluit dat waarschijnlijk de boite kapot was. Daar kwam dan ons verplichte afscheid. Leuk was het niet om zo afscheid te nemen, maar een andere optie was er niet. De Siegbert is in 4^e, de enige vitesse die hij nog kon nemen, terug richting Abra Pampa gereden en wij zijn dan zoals gepland de ruta 40 opgedraaid. Uiteindelijk hebben we nog een heel stuk ripio afgelegd voor we een slaapplekje gevonden hadden iets voorbij Tres Moros.

Allé SALT (Siegbert-Annelies-Trigven-Lander), tot in België en veel succes met de reparatie…

dag 167: zaterdag 15/12/07

Een dag met veel hoogtepunten, letterlijk dan…

Vanmorgen vroeg doorgereden tot we ineens problemen kregen met de moto. Er is iets mis met de weinige elektronica, die zich in onze moto bevindt. De lichten marcheren niet meer en hij wil ook niet meer starten. Na even kijken, besluiten we om hem vandaag maar gewoon in gang te duwen tot we ergens zijn waar we rustig kunnen kijken. In San Antonio de los Cobres een goei ontbijt genomen om ons te preparen voor de grote pas. De weg naar boven was enorm uitgewassen en lag af en toe ook bezaaid met stenen. We hebben nadien horen vertellen dat deze tijd van ’t jaar eigenlijk niemand naar boven rijdt. Het uitzicht was echt fantastisch en de blijdschap was groot toen we boven waren. Het bordje met ‘4895 m’ stond er te pronken terwijl de gps 4953 m aangaf. We zullen de gps dus maar geloven. De voertuigen deden het goed op de hoogte, hoewel ons pa wel besloten heeft om zijn toerentalbegrenzer er tegen de volgende keer uit te smijten.

De weg naar beneden was iets minder tof voor de motorrijders onder ons. Vanop de top begon de natte sneeuw naar beneden te vallen. De combinatie van sneeuw en mist zorgde ervoor dat we met ons scherm open moesten rijden en we al gauw een koud snoeteke kregen. Kletsnat zijn we dan beschutting gaan zoeken in de josmobiel, waar de Weking z’n inserts en een fleece heeft aangetrokken en waar ik de rest van de dag verbracht heb.

Op de weg naar beneden kon de josmobiel de scherpe bochtjes soms maar juist nemen en iets later had een rivier de weg overspoeld. De rivier kolkte hevig, maar toen een oude peugeot de overtocht waagde, lieten we ons toch ook niet kennen. Voor de motor was het nog net iets spectaculairder als voor de josmobiel, maar wij vonden het al spannend genoeg.

Cachi was uiteindelijk het eindstation van de dag. Toen we gingen eten en de Weking de motor terug ingang wilde krijgen, lukte het zelfs niet meer als we hem achter de auto bonden. Dan maar op sleep richting camping en morgenvroeg het probleem opspeuren.

dag 158: zondag 16/12/07

Eerste werk: de moto weer in gang krijgen. Zadel, naftbak en zelfs cockpit demonteren, ons pa erbij met het elektrisch schema en de Weking met luisterend oor, speurende ogen en frullende vingers. Na een tijdje de kabels te volgen, hadden ze het probleem gevonden. Het was gelukkig gewoon een kabeltje aan de starter dat van z’n pinneke gefloept was. Niks ergs dus. Bij de werkzaamheden werden nog een paar andere mankementjes opgespeurd en verholpen, zoals loshangende uitlaat, afgebroken pinkers en loszittend sjoepapke. Tegen de middag was alles opgelost en waren we klaar voor vertrek. De weg was weer ongelofelijk mooi. De rotsen steken als schuine platen in alle richtingen uit de grond. Ertussen door laveren levert vaak wondermooie taferelen op en het aantal josmobielfoto’s is weer enorm de hoogte in gejaagd. In Cafayate hebben we dezelfde camping genomen als een paar dagen geleden samen met salt en daarmee is onze lus in het noorden van Argentinië afgerond. Dit was in ieder geval al een prachtig deel van Argentinië…

en wijle weg

dag 150: zaterdag 08/12/07

Vandaag ons ma en ons pa het dorp leren kennen, op bezoek geweest bij de Gustav en Karin. De Gustav heeft de nieuwe schokdemper ingebouwd, de Weking de banden vervangen, dus zijn we weer klaar voor vertrek. Samen met de Siegbert en Annelies zijn we nog lekker gaan eten. Afvallen zal niet lukken in Argentinië.
De rolstoel van ons pa is vandaag ook gearriveerd, dus kan hij weer kunstjes doen a volenté.

dag 151: zondag 09/12/07

Vandaag is het Assadodag... vreten tegen de sterren op. Vanmorgen heb ik eerst met ons ma en ons pa een toerke gedaan rond het meer, terwijl de Juan en de Weking de assado (bbq) aan´t voorbereiden waren. Om 1 uur begon het volk bij de ouders van de Juan te arriveren en kon het vreetfestijn beginnen. Zet de knoppen van uw broek al maar open. Toen we helemaal volgevreten waren, hebben we het karrenmuseum van de vader van de Juan nog bezocht. ´s Avonds kwam de Fede nog op het briljante idee om Pollo al disco te maken. Kieken vreten om 1 uur ´s nachts dus. Gelukkig was het allemaal ongelofelijk lekker.

dag 152: maandag 10/12/07

Tijd om door te rijden uit het dorp. We hebben lang genoeg op ons lui kont gezeten. Eerst nog overal goeiendag gaan zeggen, waardoor we pas over de middag vertrokken waren. Uiteindelijk toch nog een redelijk aantal kilometers afgewerkt, waardoor we in Ojo de Agua terechtkwamen. Een mooi kampeerplekje gevonden aan een klein riviertje met een paar wildlopende varkens. Nog belangrijk nieuws vandaag: de Siegbert heeft nen hond doodgereden. Hij heeft nu dus 1 streepke en ons pa nog geen...

dag 153: dinsdag 11/12/07

Struiken, struiken, nog struiken... hé een zoutmeer en heel veel vogels en geiten. De Siegbert heeft de kop van een dode koe op zijn bullbar gebonden. Ze hebben het vel er nog een beetje moeten afkrabben, want ze was nog niet rot genoeg. In termas de Rio Hondo een camping gepakt met lekkere warme baden. Ietwat veel nachtlawaai op de camping ernaast, maar de wc´s waren proper.

dag 154: woensdag 12/12/07

5 maanden op pad vandaag. Van de termaalbaden doorgereden tot Cafayate. Door een stukje jungle gereden tot je ineens weer cactussen tegenkomt. Mooi, mooi. De leuke bochtjes maakten ons een beetje sneller dan de 2 vierwieligen, waardoor we wel een paar leuke fotootjes konden schieten.
In jat kaffe of was het Cafayate hebben we een camping genomen, zodat we ´s avonds nog een beetje door het stadje konden dwalen.

Het blijde weerzien

dag 140 - 146: donderdag 28/11/07 tot dinsdag 04/12/07

Ondertussen zijn tante Vera, Sarah en Chantal nog verjaard, dus allemaal nog ne gelukkige he...

Nog een weekje op het gemakske rondhangen in het dorp. Is het bewust of onderbewust, maar in ieder geval raken we de motor niet al te veel aan deze dagen. Gaan zwemmen met de hele Van Reeth kliek, spelen met de bengels, lekkere assado´s, uitgaan in de Sjeik en de Gerlind. Ja, echt moe moeten we ons hier niet maken.
De 4e ´s avonds om 8 uur vertrok onze bus dan richting Buenos Aires. De luxe zetels, die omgevormd konden worden in een bed, werden getest en goedgekeurd. Avondeten was inclusief, dus konden we voor 25 euro zeker niet klagen. Ma en pa, here we come...

dag 147: woensdag 05/12/07

Om 5 uur werden we gewekt voor het ontbijt. We bevonden ons nog een uurtje voor Buenos Aires en bij mij begon het allemaal al te kriebelen. De Weking heeft dus nog een hele dag kunnen rondsjouwen met een steeds zenuwachtiger wordende ik aan z´n zij. Om 18.00 namen we de bus vanuit het centrum naar de luchthaven. De bus dreigde vast te komen zitten in het drukke verkeer, maar onze supergetalenteerde buschauffeur geraakte gelukkig overal door. We waren dus nog goed op tijd op de luchthaven waar we nog even iets gingen drinken om op ons ma en ons pa te wachten.
Om 10 voor 9 ´s avonds kwamen ze dan buiten. Het weerzien was natuurlijk super. Het werd wel een beetje verstoord door de blunder van Lufthansa. Die waren namelijk ons pa zijne rolstoel in Frankfurt vergeten. Met een smile boden ze dan een ´prachtig´ Lufthansa-exemplaar aan. Verschrikkelijk onhandig is dat ding. De Weking is dan ook nog een beetje van zijn oren gaan maken, maar wees niet bang: ons ma had dat ook al een beetje gedaan. We hebben nu een telefoonnummer waar we morgen op moeten bellen. Die zouden het dan in orde moeten maken. Nu eerst naar het hotel, nog ene gaan drinken met ons ma en dan lekker in ons beddeke.

dag 148: donderdag 06/12/07

Vandaag heeft de Weking z´n benen kunnen verslijten. Om 10 uur ´s morgens is hij vertrokken. Eerst even naar een bureautje in het centrum, nadien ons pa komen halen en dan richting haven. Van het ene kantoortje naar het andere crossen. Een beetje de zielige uithangen als ze zeggen dat hij morgen terug moest komen. Af en toe kunnen toch wel eens profiteren van het feit dat ons pa in ne rolstoel zit. Om iets voor 3 zagen we de josmobiel dan aankomen. Nu nog wat douaneformaliteiten en een uurtje later konden we erin. De eerste confrontatie met de binnenkant van de josmobiel was niet echt fantastisch. Het marginale bootpersoneel had zich ermee geamuseerd om alle kleren uit de kasten te smijten, erop te trappen, windels af te rollen, met een schroevendraaier in blikken zwanworstjes te steken, enzovoort. Uiteindelijk was alles redelijk snel opgeruimd en met een beetje javel was alles weer spik en span. Voor alle duidelijkheid: het is gebeurd in Antwerpen of op de boot, dus wij denken nog steeds: ´viva Argentina´. Iets later zijn we goedgeluimd Buenos Aires buitengereden met een paar broeken van ons pa en wat make up van ons ma minder.
´s Avonds hebben we ons aan een naftpomp tussen de camions geparkeerd terwijl ons ma en ons pa al rustig op bed lagen te ronken. Wij hebben ons dan maar in de gang op de grond geïnstalleerd. De Weking heeft nu tenminste iets te vertellen, want er zijn er niet veel die op hun huwelijksreis samen met de schoonouders op de kamer moeten slapen he...

dag 149: vrijdag 07/12/07

Ik werd wakker met de woorden van ons ma: ´Neeje Jos, doet da ni´. Toen ik opkeek zag ik een fles water boven mijne kop en ne grote grimas van ons pa. Net op tijd gewaarschuwd door ons ma dus. Iets later waren we alweer op weg richting dorp. Een paar plas- en eetpauzes ingelast, maar toch goed doorgereden richting dorp. Toen de Weking siesta aan´t slapen was, zijn we nog evn verkeerd gereden, waardoor we nog wat meer kilometers moesten kloppen. Om een uur of 8 stonden we dan toch aan de fietsenwinkel van de Juan, waar de Siegbert en aanhang vlak daarna ook arriveerden. Bij de Juan thuis hebben we dan allemaal samen gezellig empanadas gegeten, waarna ze de Toyota en de josmobiel vlak bij de Juan thuis aan het riviertje gezet hebben om daar ne grote campingspot op te slaan.
Lufthansa heeft laten weten dat de rolstoel morgen bij de Juan afgeleverd zou worden. Dat zal in ieder geval een grote opluchting zijn...

Van Valle de la Luna tot Villa General Belgrano

Pff, lang geleden dat ik nog eens geschreven heb...

Eerst ga ik den Toon hier eens in de bloemekes zetten ze. Jullie weten het misschien allemaal nog niet, maar vanaf nu hebben wij officieel nen Belgisch kampioen in de familie. Nu kunnen we pas echt stoefen...

Toon, een hele dikke proficiat he... Echt knap gedaan!!!

dag 129: zaterdag 17/11/07

Dat Chili een pak moderner is als Bolivië is wel het minste dat je kan zeggen. Na even verder te rijden op de zandweg, kwamen we zelfs op pekweg terecht. Zonder het geluid van rammelende koffers zijn we dan verdergereden door het prachtige droge landschap tot San Pedro de Atacama. Morgen gaan we Valle de la Luna induiken, maar we hebben vandaag bij het passeren al flarden kunnen zien en zelfs dat was al enorm indrukwekkend. San Pedro de Atacama is een hypertoeristisch dorpje, dus hebben we hier maar een hostal genomen.

dag 130: zondag 18/11/07

Wat een dag, wat een dag!!!
Eerst zijn we Valle de la Luna ingereden. In het indrukwekkende maanlandschap hebben we met onze motorkostumekes nog even astronautje gespeeld. Net echt... Misschien hebben ze hier in den tijd hun filmke wel opgenomen.
Daarna was het weer gedaan met de pek. Na 250 km gravelweg door de bergen - heel mooi trouwens - kwamen we aan de grens. Een douanekantoor was er niet te vinden, enkel een politiekantoor. En weten jullie wat die flikken ons doodleuk vertelden: dat we onze uitreisstempel in San Pedro de Atacama hadden moeten ophalen... 250 km terug dus... Wij daar natuurlijk enorm van ons kl*ten maken. Ikke in´t Vlaams. Ze verstonden mij wel niet, maar ze wisten verdomd goed wat ik bedoelde. We hadden ten eerste geen naft genoeg meer om 250 km terug te rijden en ten tweede zeker geen goesting genoeg meer. De weg was niet bepaald goed te noemen en weg en terug zou dat dus 500 km voor niks betekenen. Op de vraag hoe we dat dan hadden moeten weten, konden ze geen antwoord geven. Ze konden alleen vertellen dat dat met heel veel toeristen gebeurde. De idiote Chilenen. Uiteindelijk was meneer de opperflik wel vriendelijk, want hij heeft dan een briefke geschreven voor de Argentijnse douane, die zich zoals elke normale douane direkt aan de grens bevond. In z´n briefke stond dat we toch in het zuiden Chili nog eens binnenrijden, dus dat het niet zo´n probleem was.
Aan de Argentijnse kant moesten ze eens goed lachen met de achterlijkheid van de Chileense douane en gaven ze onze stempel zonder problemen. We moesten zelfs niet betalen, maar misschien had Wekings accentje daar ook wel iets mee te maken...
In het douanekantoor na lange tijd het eerste toilet met bril gevonden en ik dacht terwijl ik erop zat: "Viva Argentina".

dag 131: maandag 19/11/07

Vanmorgen van ons kampeerplekje vertrokken en ontbijt genomen in San Antonio de los Cobres, een dorpje dat enorm gegroeid is tegenover twee jaar geleden. Verder gereden langs de prachtige pas van Tren de las Nubes. Dit deel gaan we met ons ma en ons pa nog eens rijden, maar het is zo prachtig dat het zeker geen kwaad kan om het dubbel te rijden. Twee jaar geleden hebben we dit stukje ook gereden en toen vond ik het ook al zo mooi, maar ik was precies een heel deel vergeten. Ja ma en pa, hier gaan jullie van genieten.
In ieder geval hadden we ´s avonds heel wat kilometers achter de rug en ergens tussen Salta en Tucuman hebben we dan een goei hotelleke gepakt.

dag 132: dinsdag 20/11/07

Ineens veel chance gehad vanmorgen. We dachten gisterenavond: "Ah, we gaan het er eens goed van pakken." We hadden ons eten lekker op de kamer laten komen, samen met een fleske wijn en een fleske bier, daarna nog wat chips en nootjes gegeten... Lekker allemaal.
Vanmorgen wilden we dus gaan betalen en dat meisje van de balie rekende alleen die chips en die nootjes uit de minibar aan. Wij netjes betaald en gezwegen over het eten en de drank en snel doorgereden. Hebben we weer gegeten en gezopen voor nikske...
We zijn weer goed doorgereden vandaag en zo´n 130 km voor Cordoba was de goesting om te rijden voorbij. In Jesus Maria hebben we halt gehouden en hebben we ons op poëtisch vlak nog eens helemaal laten gaan om een gedicht te schrijven voor ons ma.

dag 133: woensdag 21/11/07

Dat ons ma en den Toon vandaag verjaren, dat weten jullie allemaal al, maar toch nog eens gelukkige verjaardag aan alletwee...

Vanmorgen zijn we redelijk op tijd doorgereden en waren we al om een uur of half 11 in´t dorp. Eerst ons ma even gebeld voor hare verjaardag en dan hier en daar al eens een bezoekje gebracht. De Juan heeft ons een bed aangeboden, dus gebruiken we nu Juans en Naty´s huisje als uitvalsbasis om iedereen te bezoeken.

dag 134 - 139: woendag 22/11/07 tot dinsdag 27/11/07

Tante Liliane is den 22e verjaard, dus nog een gelukkige verjaardag he...

We zitten nu zo´n kleine week in´t dorp en het doet toch echt goed om zo eens een vakantie te nemen in de vakantie. We hebben bijna alle oude vrienden en kenissen al een bezoekje gebracht, zijn al gaan zwemmen in de rivier, hebben een beetje rondgesnord in de omgeving en zijn samen met de Juan naar Cordoba gereden. Op de terug weg van Cordoba nog half zijn gat in panne gevallen met de auto, maar Juan de handyman heeft het met enkel een keukenmes kunnen repareren. De Juan zijne kleine is echt fantastisch. Ze bleit alleen maar als het nodig is en lacht voor de rest altijd. Met haar dikke billekes en haar rond koppeke ziet ze er echt stralend uit.
We hebben ons busticket naar Buenos Aires al gekocht en daar gaan we dus de 5e december ons ma en ons pa ophalen. Bij de ouders van de Juan hebben we al logement voorzien. De josmobiel onderbrengen in het kleine voortuintje van de Juan zou een beetje moeilijk worden, denk ik...

Gelukkige verjaardag ma

Ons ma wordt eenenvijftig

Jaja, dat is al deftig

Klink maar met de glazen wijn
Spijtig dat we er niet bij zijn

We vieren het binnen 2 weken
Hier samen in zuidelijke streken

Ma, een hele gelukkige verjaardag he...

Toon, we mogen natuurlijk niet vergeten jou een gelukkige verjaardag te wensen. Wij wensen voor jou dat je dit jaar weer vaak het podium van dichtbij moogt bekijken en dat ge veel kussen moogt krijgen van ferme bloemenmeisjes...

Salar de Uyuni

dag 127: donderdag 15/11/07

Eerst moesten we nog een 60km over de slechte weg rijden tot Colchani, waar we onze tank nog eens volgegooid hebben voor het gigantische zoutmeer van Uyuni op te draaien. Naar´t schijnt is het het grootste zoutmeer van de wereld en dat kan ik wel geloven. Midden in het zoutmeer staat een hotelletje gebouwd uit zoutblokken, waar wij vanavond de enige gasten zijn en een lekker avondeten bij kaarslicht gehad hebben. Er is namelijk geen elektriciteit. Vanavond zijn er nog 2 Duitsers met de fiets voorbij gekomen, die de Zwitsers kennen, waarmee wij op de boot zaten van Panama naar Columbië. Normaal gezien halen we ze morgen nog wel in...

dag 128: vrijdag 16/11/07

Vanmorgen hadden we Johanna en Michael snel ingehaald. Na even te staan buurten, kwam de Weking op het idee om de fietsen achteraan de moto te binden en en zo op sleeptouw te nemen tot het eilandje in het zoutmeer. Zo gezegd zo gedaan en het ging verrassend goed. Met snelheden tot bijna 40 per uur, ging hun gemiddelde snelheid van de dag snel de hoogte in. Aan het eilandje, wat hun geplande slaapplek was, hebben we dan afscheid genomen. Het was echt een tof koppel, dus hopelijk zien we elkaar nog eens terug in België of Duitsland.
Wij zijn dan verder gereden uit het zoutmeer, waarna een weg volgde, die nog slechter was dan de weg voor het zoutmeer. We wisten niet dat het kon, maar geloof me: het kon. Over de slechte weg, die soms niet meer was dan een paar sporen van voorgangers door een of ander zoutmeertje, zijn we dan toch nog aan de Chileense grens geraakt. Aan de Boliviaanse kant zat er weer nen afzetter, die geld wilde hebben. Zin om een discutie te beginnen hadden we niet, dus mag hij z´n 2,5 euro hebben. Aan de Chileense kant waren ze vriendelijk en ging alles vlot. Ze hebben hier een fantastisch computersysteem, want ze wisten zelfs dat de Weking al eens met die moto in Chile geweest was. Uiteindelijk een campingspot gevonden in heel los zand achter een klein duintje, dat ons voor de wind moest beschutten.

De gevaarlijkste en de slechtste weg

dag 123: zondag 11/11/07

Trigven, veel plezier op je geboortefeest vandaag...

Eerst nog even een goed ontbijt genomen in Cuzco en dan vertrokken om de Peruaanse hoogvlaktes op te zoeken. Weer tot 4300 en hoger, maar gelukkig niet al te veel steigen en dalen, want La Poderosa durft hare `poder´wel eens te verliezen op deze hoogten.
We hebben ontdekt dat Peruanen bezige bijen zijn, want de boertjes met hun schoon geploegde akkertjes maakten het ons moeilijk om te kamperen, dus hebben we in Juli (in november he), een dorpke aan het Titicacameer, een hotelletje genomen.

dag 124: maandag 12/11/07

Bolivië binnengereden via de gemakkelijkste grensovergang tot hiertoe. Vlak over de grens in Copacabana een hapje gegeten met zicht op het Titicacameer (blijft een grappige naam he). Toen we iets later een ferrietje over het meer moesten nemen, kwamen we nog een overbeladen Tsjech op een 1150 gs en een Spanjaard en een Columbiaan op de fiets tegen.
In de namiddag zijn we La Paz binnengereden op zoek naar de bmw-dealer, die geen bmw-dealer bleek te zijn. Op zoek naar een hotelletje, kwamen we Normen tegen. Een vriendelijke Duitser met Hollanse ouders, die al een paar jaar met z´n Yamaha Teneree onderweg was. ´s Avonds hebben we afgesproken om samen een pintje te gaan pakken en zo was het weer een gezellige avond. Normen is zeker de reiziger met de tofste verhalen of lag het er misschien aan dat hij ze zo goed kon vertellen?

dag 125: dinsdag 13/11/07

´Death Road´, ´El Camino de la Muerte´, ´De gevaarlijkste weg ter wereld´: allemaal namen voor de weg die we vandaag gereden hebben. Door de nieuwe asfaltweg, die men aangelegd heeft voor de vrachtwagens, heet de weg gelukkig veel van z´n gevaar verloren. Uit La Paz zijn we vertrokken richting Coroico via de nieuwe weg om terug te komen via de oude. De smalle stukken met diepe afgronden zijn vaak echt huiveringwekkend. Je kan je niet voorstellen dat hierover ooit vrachtwagens reden. De vele kruizen verraden wel waar de naam Death Road vandaan komt. We zijn nog zo´n 70 km ten zuiden van La Paz gereden, waar we in onze tram gekropen zijn.

dag 126: woensdag 14/11/07

Gisteren de gevaarlijkste weg ter wereld, vandaag de slechtste weg ter wereld. Eerst moesten we de roadblocks van de stakende mensen passeren, maar gelukkig zijn ze hier zelfs te tam om fatsoenlijk te staken, dus dat was niet zo moeilijk. Nadien moesten we de verschrikkelijk slechte gracelweg opdraaien. Toen we ´s avonds helemaal uiteengerammeld een kampeerplekje zochten, zijn we op een fietspadje baland dat in ieder geval beter reed dan de echte weg...

Van Pisco tot Cuzco

dag 120: donderdag 08/11/07

Van 0 tot 4330 m stijgen op één dag. Dat hebben we gedaan vandaag en het was de moeite. Peru is echt knap. Vanuit de woestijn, waar we nog een sympathieke Duitser op de moto tegenkwamen, zijn we via de hoogste zandduin van de wereld richting 4000m geklommen. Het was al redelijk laat toen we een kampeerplekje vonden en het was vooral heel koud. Verdekke, wat was het koud... Zeker als je daar net uit de warmte van de woestijn komt. Toen ons tentje recht stond, zijn we dus snel in onze warme slaapzakjes gekropen en hebben we onze oogjes toe gedaan...

dag 121: vrijdag 09/11/07

Toen we vanmorgen doorreden en we op alle riviertjes, die we tegenkwamen ijs zagen liggen, begreep ik waarom ik het zo koud had gisteren. Na weer even te stijgen naar 4300 m, begonnen we aan de afdaling, die voor heel wat verwarming zorgde. Toen we ´s middags zaten te lunchen aan een rivierke, zaten we al weer te puffen van de warmte. Omdat we ´s avonds geen goei kampeerplekje konden vinden hebben we voor 1,25 euro in Limatambo een ´camping´ genomen. Slapen op ne schone gazon kan zeker geen kwaad.

dag 122: zaterdag 10/11/07

Annelies en Trigven, een gelukkige verjaardag!!

Vanmorgen hebben we de 70 km, die ons nog restte om tot Cuzco te geraken, gereden en hebben we hier een hostal genomen. Cuzco is echt een knappe stad met allerlei gezellig pleintjes, maar naar mijn goesting lopen er hier iets te veel toeristen rond. We hebben besloten om niet naar Machu Picchu te gaan. We weten dat het heel schoon is enzo, maar dat grapje zou ons zo´n 200 dollar kosten en dat vinden we iets te veel van het goeie. Die stenen blijven daar nog wel een tijdje liggen, dus kunnen we nog altijd komen kijken. Ondertussen hebben we ook ontdekt dat onze schokdemper ongeveer ten dode opgeschreven is en dat komt ons niet al te goed van pas voor de gravelwegen die ons te wachten staan. Hopelijk vinden we bij de bmw dealer in La Paz hiervoor een oplossing.

Van de bergen in de woestijn

dag 114: vrijdag 02/11/07

Bijna heel de dag hebben we ons boven de 3500m grens bevonden met prachtige uitzichten tot gevolg. Aan de kant van de weg zijn de vrouwen de varkens met gasbranders aan het bewerken en ik moet zeggen: als ze dan klaar zijn, zien ze er ten eerste grappig uit en ze zijn nog redelijk lekker uit. Op een prachtig siesta plekje nog even genoten van het niksdoen tot we wakkergeschud werden door een jeep met wel hele harde panfluitmuziek. In Catacocha hebben we een hotelleke gepakt.

dag 115: zaterdag 03/11/07

De grens met Peru overschrijden was zo rustig en kalm dat het zelfs plezant werd. We kwamen er nog twee toffe Amerikanen tegen op Suzuki V-Stroms. Zij reden noordelijk en zeiden dat we Peru heel mooi zouden vinden en gelijk hadden ze... Zo´n 100 km voorbij de grens opteerden we voor 40 km gravel in plaats van 80 km omrijden. Het viel hier meteen op hoeveel armer Peru is dan Ecuador. De gravelweg bracht ons al snel in een woestijnlandschap dat we eerlijk gezegd niet verwacht hadden. Misschien toch eens een toeristenboekske lezen... In Olmos hebben we dan onze eerste nacht in Peru doorgebracht.

dag 116: zondag 04/11/07

Het woestijnlandschap is echt prachtig. Het is alleen spijtig dat de Peruanen ranzigaards zijn. Overal dumpen ze hun vuil. Het was van Mexico geleden dat we dat nog gezien hebben en volgens mij is het hier nog gekker als in Mexico. Toen ik vandaag naast de weg ineens koehoorns zag liggen, hebben we die dingen van voor op de moto gebonden. De Weking moest er eerst even aan wennen, maar mijn enthoustiasme had hem al snel overtuigd. Nu hebben we eindelijk een waardige vervanger voor ons Spa-manneke dat ze in Prince Rupert in Canada gepikt hadden. Toen ik even later de Weking zei dat ikniet wist of hij boven op die grote duin kon geraken, was hij al snel vertrokken en even later stond hij er bovenop, zoals verwacht.

dag 117: maandag 05/11/07

Gelukkige verjaardag vake... Aan de telefoon klonk hij nog rond en gezond, dus kan hij er weer een jaartje tegen...
Vandaag hebben we nog zo´n 12 km gereden tot Chimbote, waar we een rustdagje houden. Het werd dringend tijd om ons huishoudelijk werk nog eens op orde te stellen, dus hebben we ons kleren laten wassen, ons schoenen laten poetsen en ons koffers nog eens uitgekuisd, wat echt heel dringend nodig was.

dag 118: dinsdag 06/11/07

Na onze verdiende rustdag zijn we weer de woestijn ingedoken. Onderweg nog aan het strand gaan kijken met een hoop rode krabben en een paar gigantische dode pelikanen. ´s Avonds hebben we gekampeerd in het nationaal reservaat van Lachay geslapen. Het was een prachtige groene plek midden in de woestijn, echt wonderbaar. De mist maakte het allemaal een beetje spooky, zeker als je weet dat ik net vandaag het gelijknamige boek van Stephen King uitgelezen heb... (jaja, ik kan toch lezen)

dag 119: woensdag 07/11/07

We wilden vanmorgen wachten tot de mist wat was weggetrokken om onze tent te laten drogen, maar toen dat om half 10 nog niet gebeurd was, zijn we toch maar doorgereden met een natte tent. Vandaag moesten we Lima door en de Amerikanen aan de grens hadden ons gewaarschuwd dat dat een hele opgave was, maar al bij al viel het nog mee. Toen we zagen dat het oude centrum precies toch wel de moeite was, hebben we nog even getwijfeld of we er toch zouden inrijden, maar omdat we geen zin hadden in de drukte van een grootstad, hebben we toch besloten om door te rijden. We zijn nog tot in Pisco geraakt. Dit stadje is enorm hard getroffen door de aardbeving van 15 augustus. De meeste mensen wonen hier nu in tenten en bij het bekijken van sommige half vervallen gebouwen, moet je soms even slikken. We hebben dan maar dat ene hotelletje gepakt dat nog heel was...

Terug in Ecuador

dag 112: woensdag 31/10/07

Vanmorgen heeft de Weking de moto gaan ophalen en die zag er ook nog uit zoals tevoren. We zijn er dan maar weer opgestapt om eventjes terug noordelijk te rijden om het monument van de evenaar te bekijken. Dan hebben we terug heel Quito moeten doorkruisen om uiteindelijk in een klein dorpke een hotelleke te nemen. Vandaag hebben we voor de eerste keer, sinds we ze gekocht hadden, onze regenpakjes mogen gebruiken en ze hebben hun vuurdoop doorstaan.

dag 113: donderdag 01/11/07

De mensen worden kleiner, de klederdracht wordt kleurrijker, de lama´s duiken steeds meer op, passen van 3500m worden een gewoonte... Jaja, we zitten echt in de Andes. Maar wij vinden dat niet erg, want het is schoon, schoon, schoon...
Vandaag hebben we goed doorgereden en zijn we in Cañar aanbeland. We zijn gestopt vlak voor een pas van - jaja, weeral - 3600m omdat het er nogal regenachtig uitzag. Het is hier ook goed koud, dus doen we die pas morgenvroeg wel als de zon er - hopelijk - nog een beetje is en het droog is.

Houston, we have a problem! Ze zeggen dat we zot zijn...

dag 107: vrijdag 26/10/07

Vanmorgen vroeg opgestaan om onze vlucht naar Houston te halen. Nog eventjes moeten lopen in Miami, maar dat is goed voor de conditie he... In de luchthaven gekeken wanneer de vlucht van den Dietwin aankwam en dan met ne lekkere mocca frappuchino van de Starbucks in de hand wachten. Ge had den Dietwin zijne kop moeten zien, toen wij ´Hé Dietwin, gelukkige verjaardag´ riepen. Het enige wat er voor ongeveer een minuut uitkwam was: ´Dees kan ni waar zijn.´, maar dat was het dus wel. ´s Avonds hebben we dan op´t gemakske wat bijgebabbeld en kennis gemaakt met de crew bij een lekker wijntje aan´t zwembad.

dag 108: zaterdag 27/10/07

Een lekker ontbijt genomen met alles erop en eraan. Daarna zijn we downtown Houston gaan verkennen met z´n gigantische kantoorgebouwen en kraaknette straten. Nog wat gaan rondhangen in het plaatselijke fun park, maar toen werd het al snel tijd voor den Dietwin om zich klaar te maken voor de terugvlucht naar den Belgique. Om 17.50u was het dan zover. Time to say goodbye. Nog een schoon foto van de crew en weg was het busje. Maar het was plezant...
Den Dietwin heeft met z´n puntenkaart een schoon kamer voor ons gereserveerd met toegang tot de executive lounge. Daar zijn we dan wat gaan rondhangen. Toen we terug op de kamer kwamen, hadden we een berichtje van den Benji. De nieuwe private air crew was gearriveerd en zat aan´t zwembad met het nodige bier. De wijn hebben wij nog bezorgd en zo zijn we dan tot een uur of half 2 blijven hangen. Toen het te koud werd aan het zwembad en zelfs de nodige handdoeken uit de fitnessruimte niet meer hielpen, hebben we ons maar verzet naar de bar van´t hotel.

dag 109: zondag 28/10/07

Weer genoten van het fantastische ontbijt samen met de crew en daarna gaan rondhangen in de gigantische shoppingmall met geïntegreerde schaatspiste. Daarna zijn we naar het Hyatt hotel downtown getrokken, wat den Dietwin voor ons geregeld had. Jaja, slecht is dat niet ze. Zo eens naar Houston komen en al den Dietwin z´n punten opbrassen in luxehotels... gelukkige verjaardag he jongen. Wij zijn toch een fantastisch cadeau he...

dag 110: maandag 29/10/07

Omdat we de taxi en de shuttlebus naar de luchthaven schreeuwend duur vonden, hebben we besloten om gebruik te maken van het openbaar vervoer. Het was een fluitje van een cent, want er vertrok een rechtstreekse bus vlak bij het hotel naar de luchthaven en we waren welgeteld twee dollar kwijt. Omdat het allemaal wat sneller ging dan verwacht, waren we al goed op tijd op de luchthaven. Aan de check in hadden we geluk dat we een madammeke hadden, dat kon nadenken. Wij hadden namelijk de meest gecompliceerde vlucht uit de volledige luchtvaartgeschiedenis volgens mij:
- eerst van Houston naar Dallas
- dan van Dallas naar LA, waar we dan een nachtje mochten blijven
- dan van LA terug naar Miami
- en uiteindelijk van Miami naar Quito
Dat madammeke vroeg of we een reden hadden om naar LA te gaan en toen wij zeiden van niet, heeft zij heel onze vlucht gratis en voor niks veranderd. We mochten ineens naar Miami vliegen, waar we dan de dag nadien de vlucht naar Quito konden nemen.
Een nachtje Miami zagen we wel zitten, dus hebben we dat vrouwke wel duizend keer bedankt om zo vriendelijk te zijn.
Aangekomen in Miami hebben we dan een hotelleke in Miami Beach genomen.

dag 111: dinsdag 30/10/07

Onze vlucht naar Quito ging pas om half 4 in de namiddag, dus hadden we nog wat tijd om rond te slenteren aan Miami Beach. Spijtig dat Horatio niet met z´n Hummer voorbij gescheurd kwam om een of andere misterieuze moord op te lossen. De Weking was met z´n hemdje in ieder geval in volledige Miami Vice stijl, dus het was in orde.
Onze vlucht vertrok, net als de vorige, weer ongelofelijk stipt. Ja, American Airlines is een aanrader als ze niet in een of ander gebouw willen vliegen. En ´s avonds waren we weer in Quito en waren we blij dat al onze spullen er nog stonden zoals we ze achtergelaten hadden.

Columbië is prachtig

dag 101: zaterdag 20/10/07

En we zijn weer vetrokken. We hebben koers gezet naar Medellin. Vandaag was het grootste deel van de rit nog redelijk vlak. Het was een mooie dag vandaag en toen we in een dorpke kwamen, waar er heel wat festiviteiten aan de gang waren, hebben we daar maar een hotelleke genomen. Wegens een stroomuitval zijn we maar een pintje gaan drinken in dat ene cafeetje, dat een generator had.

dag 102: zondag 21/10/07

Om Medellin te bereiken, hebben we een prachtige bergpas moeten overschrijden. Volgens de plaatselijke politie daar zouden we ongeveer op 3500m geweest moeten zijn, dus zullen we dat maar geloven he. De afdaling werd weer goed koud gemaakt door de te verwachten regen, maar het was zo schoon dat het ons niet kon deren. Medellin is een gigantische stad met een prachtig oud centrum en naar´t schijnt ne goeien bmw winkel, dus daar gaan we morgen eens kijken.

dag 103: maandag 22/10/07

´s Morgens eerst een kijkje gaan nemen aan de bmw winkel en ´t was inderdaad een aanrader. Ze konden direct beginnen en ze hebben alleen het materiaal aangerekend. Met nieuwe filterkes en verse olie loopt alles weer ´gesmeerd´ en met onze nieuwe regenpakskes kunnen we ook niet meer zagen over nat worden. In de namiddag zijn we doorgereden tot La Pintada, waar een camping was. Omdat het al lang geleden was, waren we dolblij dat we onze tentjes nog eens konden opstellen...

dag 104: dinsdag 23/10/07

Vandaag hebben we een deel van de koffieroute gereden. Een prachtige weg met koffieplantages aan beide zijden. Toen we de gigantische stad Cali binnenreden, hebben we heel snel besloten om er zo snel mogelijk weer uit te rijden. Wat een verkeer... Ik heb nu meer kans op longkanker, dan ik van m´n twee jaar als nen Turk gesmoord zou hebben, denk ik. We zijn dan maar doorgereden tot iets voor Popayan, waar we in een klein dorpke een grappig hotelleke genomen met ne matras, die volgens mij uit beton gegegoten was, maar we klagen niet, want het was goedkoop.

dag 105: woensdag 24/10/07

Weer door de prachtige Columbiaanse bergen gereden tot het stadje Pasto. Een enorm rustig stadje met een mooi oud centrum. Toen we ´s avonds in hotel aan´t denken waren wat we voor de Dietwin zijne verjaardag moesten doen, begon het gekke idee op te spelen om naar Houston te vliegen. Den Dietwin heeft op zijn verjaardag namelijk een vlucht en is dan in Houston. Omdat iets boeken via internet onmogelijk blijkt, rijden we morgen eerst door naar Quito in Ecuador en dan zien we daar wel.

dag 106: donderdag 25/10/07

Vanmorgen waren we al op tijd aan de grens met Ecuador, waar we een arrogante Amerikaan met een nieuwe gs tegenkwamen. Toen we verderreden richting Quito, kwamen we ook weer een Zwitsers koppel tegen. Hij met een Africa Twin en zij met ne Suzuki DR. We zijn dan samen een hapje gaan eten, maar wij moesten snel door, want we wilden in Quito nog op zoek naar tickets. Toen we redelijk laat aan een reisbureautje aan de luchthaven arriveerden, zijn we er toch nog in geslaagd om een kwartier voor sluitingstijd twee tickets voor Houston te bemachtigen. Dus Dietwin, here we come! Nu moesten we enkel nog een stelplaats voor de moto arrangeren. We zijn er uiteindelijk in geslaagd om ze onder te brengen in de privewoning van de hotelbaas. Nu rustig gaan slapen, want morgenvroeg moeten we een vlucht halen.

Cartagena

dag 99: donderdag 18/10/07

Gisterenavond zijn we met de hele groep van de boot samen een pintje gaan pakken en een hapje gaan eten. Omdat iedereen redelijk moe was, zijn we toch op tijd in bed gekropen. Vandaag hebben we een beetje rondgedwaald in de straten van Cartagena. Toen we ´s avonds iets om te eten zochten, kwamen we de kapitein en de bemanning van de boot weer tegen. Ze hadden weer een koppel Zwitsers bij, die de panamericana andersom rijden. We zijn dan maar samen gaan eten en zo is het weer een gezellig avondje geworden.

dag 100: vrijdag 19/10/07

Omdat we nog altijd aan het wachten zijn op de juiste papieren voor de moto, blijven we nog een dag in Cartagena. We hebben afgesproken om met een paar een moto te gaan zoeken voor den Ben, ne kiwi die bij ons op de boot zat. Hij wil graag een moto kopen om zo naar beneden te rijden. Na lang zoeken, hebben we besloten dat de moto´s in Columbië schreeuwend duur zijn. Terug aangekomen in het hotel, bracht onze dikke agent eindelijk onze papieren langs, dus morgen kunnen we weer doorrijden. ´s Namiddags zijn we in het stadspark de wilde beestjes nog gaan bekijken. Het zit daar vol met aapjes en van die tamzakken, die heel de dag wat in een boom liggen te slapen. Ongelofelijk dat die beestjes zo midden in de stad leven.
´s Avonds zijn we met de Zwitsers en de Oostenrijkers een hapje gaan eten.

2 kano´s, 1 zeilboot en 1 zodiac

dag 95: zondag 14/10/07

Omdat we het vroege opstaan van gisteren een heel goed idee vonden, hebben we dat vandaag nog maar eens gedaan. Om 7 uur zaten we al op onze moto, zodat we ´s middags al in Panama City waren. Daar hebben we de hostal opgezocht, waarvan we het adres gekregen hebben van een koppel Zwitsers. De Zwitsers waren al vertrokken met de boot naar Columbie. We hadden geluk, want de baas van de hostal, een Duitser, kent de kapitein van het schip waarmee de Zwitsers vertrokken waren. Dat schip vaart van Panama naar Colombie in 5 dagen. De eerste 3 dagen vaart het tussen de kleine eilandjes, waarna het koers zet naar Columbie en het is 1 van de weinige schepen die een motor mee kunnen nemen. Normaal gezien wilden we een ferry nemen naar Ecuador, maar zoiets bestaat blijkbaar niet. Het vliegtuig nemen, is schreeuwend duur, dus is met een zeilboot naar Cartagena varen de enige overblijvende optie. Omdat dat schip nog tussen de eilandjes aan het dobberen is, zouden we morgenvroeg nog naar het schip kunnen gaan om al mee te varen naar Cartagena. Dat is een kans, die we niet mogen laten liggen, want we hebben al van vele motorrijders gehoord dat men soms 2 weken moet wachten tot er een schip is dat motors kan meenemen. Vanavond kruipen we dus maar op tijd in bed, want morgenvroeg moeten we om 4 uur opstaan.

dag 96: maandag 15/10/07

4.15 u: een corpulente dame maakt ons een kwartier later wakker dan we gevraagd hadden. Snel motorkleren aandoen, koffers naar beneden sleuren en in het donker vertrekken naar de boot. Men had ons gewaarschuwd dat het tweede deel van de weg, die ons naar het noorden van Panama zou voeren, niet goed bereidbaar was en gelijk hadden ze. We draaiden linksaf in de gravelweg en zagen dat het direct steil omhoog ging. Het regenwater had diepe groeven getrokken in het zand, zodat het kiezen van de juiste positie op de weg moeilijk was. Toen we in zo´n groef belanden, zetten onze twee rechtervoeten zich nog net op tijd stevig op de grond om de 300 kilo zware kolos recht te houden. Ik snel afgestapt en de heuvel dan maar omhoog gelopen. Bij de volgende beklimmingen lieten we ons niet meer vangen en de kilometers begonnen goed weg te tellen, tot we aan een wel hele steile heuvel kwamen, die bezaaid lag met stenen in het formaat van voetballen. Toen de voorband op een steen knalde, was het niet meer mogelijk om het evenwicht te bewaren en daar lagen we dan. De motor bleef gelukkig hangen op de koffers en de valbaren en omdat we zo weinig snelheid hadden, was de val nog redelijk zacht. De motor terug rechtgezet en weer door gereden tot de plek waar de rivier de brug weggespoeld heeft. Het was nu half 8. Apio zou ons hier om 8 uur komen ophalen met een kano en inderdaad, stipt om 8 uur stond hij daar. Met z´n allen de motor in de kano gehesen en gevaren tot de rivier stillaan overging in zee. Op één van de eilandjes was een douanekantoor, waar we onze uitreisstempel nog moesten ophalen. Na even wachten, hier gaat alles namelijk een beetje trager, hebben ze het in orde gemaakt. Dan naar een ander eilandje gevaren, waar we moesten switchen van kano. Van de rivierkano de motor in de zeekano gesleurd en ons klaargemaakt voor een 2 uur durende kanorit op zee. Het zout plakte onze ogen al dicht, toen we de zeilboot eindelijk bereikten. Nu moesten we enkel nog de motor op de boot heisen en waren we klaar om nog een namiddag te genieten aan de eilandjes. ´s Avonds werden de zeilen hoog gehesen om richting Cartagena te vertrekken...

dag 97: dinsdag 16/10/07

Weking amuseerde zich gisteren kostelijk met het werk op de boot en was er vast van overtuigd, dat wanneer hij genoeg geld had, hij ook zo´n boot ging kopen. Toen we later op de dag ons alletwee over de reling moesten buigen, omdat het wiegen ons niet goed bekomen was, heeft hij dat idee toch maar opgeborgen. De verdere dag hebben we de hele dag met maagproblemen te kampen gehad. Goede piraten zullen we nooit worden denk ik.

dag 98: woensdag 17/10/07

Vanmorgen hield de boot op met wiegen. We bevonden ons in ondiepere en rustigere wateren en stillaan kwam de skyline van Cartagena in zicht. In Cartagena aangekomen, ging Ludwig - de kapitein - de douaniers ophalen, die onze paspoorten moesten contoleren. Toen dat gebeurd was, was het tijd om de moto in de Zodiac te hijsen. Er stonden 3 motors aan boord, maar de onze mocht eerst. Heel gerust waren we er niet in, maar we zijn allemaal veilig en wel aan land gekomen. We hebben de stad al gaan verkennen en Cartagena is een mooie en aangename stad... Vanavond zullen we waarschijnlijk, moe van al onze avonturen, op tijd in onze bedjes kruipen...

Nog meer grenzen en nog meer regen

dag 90: dinsdag 09/10/07

Gisteren Honduras binnen, vandaag Honduras weer buiten. Vandaag zijn we Nicaragua binnengehobbeld over de miserabele weg tot Managua. Een vieze stad met schreeuwend dure hotelletjes. Uiteindelijk met de hulp van nen overvriendelijke gast toch een min of meer betaalbare bed and breakfast gevonden. De moto in het restaurant geparkeerd, want het regende weer pijpenstelen.

dag 91: woensdag 10/10/07

In de voormiddag ons ma nog eens gebeld en iets gegeten in een stadje waar de vrouwen blijkbaar heel goedkoop zijn of de Amerikanen er veelvoor willen betalen. Iets na de middag de grens met Costa Rica overschreden, waar we 2 motorijders leerden kennen. De ene, Vicente, op een Yamaha Diversion en de andere, Juan Carlos, op een shopper. Vicente, een Mexicaan rijdt van Mexico naar Ushuaia en Juan Carlos, een Costa Ricaan, is op 10 dagen van San Francisco naar Costa Rica gereden. We zijn samen verder gereden tot Cañas. Vicente en Juan Carlos reden nog door, maar wij vonden het iets te nat en te donker. In Liberia heeft Juan Carlos ons allemaal getrakteerd op een overheerlijk avondmaal, dus zijn we met een volle maag in ons bed gekropen.

dag 92: donderdag 11/10/07

Vandaag zijn wekletsnat geworden tot op ons ondergoed. We hebben 4 uur lang in de gietende regen gereden. De weg, die we normaal wilde nemen, was door modder overspoeld en er zijn 13 doden gevallen. Dan maar een andere weg genomen, maar door een aardverschuiving was het ook hier file. Door flink te manouvreren, zijn we toch aan de werkende bulldozer geraakt. Hij had net genoeg weggeruimd om ne moto te laten passeren, dus hebben we dat maar snel gedaan. In San José - de hoofdstad - aangekomen, waren we alletwee doodop. Toen we een Holliday Inn zagen, konden we ons niet meer bedwingen en hebben we daar maar een kamer genomen. Een lekker warme douche deed ons al snel bekomen, waardoor we nog wat kunnen genieten hebben van de gezellige stad. Gewinkeld voor een nieuwe jeansbroek, een lekker avondmaal genomen in´t hotel en in ons lekker zacht beddeke gekropen...

dag 93: vrijdag 12/10/07

Vanmorgen genoten van het lekkere ontbijt, onze droge en propere kleren gaan ophalen in de wasserij en weer vertrokken. Het late vertrek was misschien geen goede keuze, want we botsten direct op een regenbui, die de rest van de dag zou duren. In weer en wind zijn we een bergpas van 3500m gepasseerd, die wel bleef duren. Na het eindeloze stijgen, kwam na een tijdje dan toch de snelle en verlossende afdaling. Omdat we totaal verkleumd en verkrampt op de moto zaten, was het bochten nemen niet meer zo eenvoudig. Beneden aankomen werd het gelukkig iets warmer, maar onze gebeden, dat het aan de kust misschien beter zou zijn, werden niet verhoord, dus zijn we weer kletsnat op zoek gegaan naar een hotelletje. Ik geef jullie 1 goede raad: Ga nooit in oktober naar Costa Rica... Aan het aantal Hollanders hier is ook te zien dat de tickets heel goedkoop zijn nu, maar je kan niets van het land zien omdat het bedekt is met één grote regenwolk.

We zijn vandaag op de helft van onze trip, dus wordt het tijd om jullie op de hoogte te brengen van de stand van zaken en van kilometers natuurlijk.

autokilometers in Canada: 2217 km
motorkilometers: 20680 km

Zo, dat is al goed gereden he..

dag 94: zaterdag 13/10/07

Vanmorgen zaten we al om 10 voor 7 aan de ontbijttafel, dus waren we vroeg klaar voor vertrek. Een slimme keuze, want we hebben lange tijd regenvrij kunnen rijden. Droog en wel de grens met Panama gepasseerd. Op 45 minuten waren we erdoor, dus dat was eenvoudig. Vandaag hebben we door de mindere regen nog eens wat kilometers op de teller kunnen zetten, dus zijn we zo´n 490km verder geland in Aguadulce. Onderweg zijn we nog ne Pool en nen Braziliaan tegengekomen. Die Pool had al ongeveer de hele wereld rondgetrokken en was nu met een GS op pad, die hij in Japan gekocht had. Zijn trip zal eindigen in Mexico. De Braziliaan was met een minishopperke 250cc onderweg van Brazilië naar Miami, waar z´n 2 zonen wonen. Die gast was 63 jaar, dus kan je toch wel als Die Hard motorijder beschouwen. Morgen rijden we tot Panama City, waar we een transportmogelijkheid naar Zuid Amerika gaan zoeken.

Grenzen, grenzen en nog eens grenzen

Aan al mijn onoplettende lezers,

Ik was hier al een week of twee de foute dag bij de foute datum aan't schrijven en dus ook fout aan't leven. Ineens had ik door dat er iets niet klopte, omdat het zondag op zaterdag was... Een beetje beter opletten he mannen. En zeker Chantal, gij ging toch alles in de gaten houden...

dag 87: zaterdag 06/10/07

Vandaag hebben we de grens met El Salvador overschreden. 't Was een gemakkelijke grens en we moesten niks betalen, dus dat was in orde. Aan de grens kwamen we 2 bmw-rijders van El Salvador tegen. Ze waren heel sympathiek en zijn 150km met ons meegereden om ons de weg te wijzen. Een van die mannen reed nog een eindje verder mee tot hij plots afdraaide aan zo'n park met allemaal villakes. Hij reed daar tot aan zo'n villake dat zijn buitenverblijf was en zei dat we daar mochten logeren. Spijtig genoeg had hij geen sleutel bij, maar we mochten er kamperen en z´n zwembad gebruiken. Omdat z´n ramen gemakkelijk demonteerbaar waren, hadden wij slimmerikken geen sleutel nodig en hebben we toch gebruik kunnen maken van de sanitaire voorzieningen binnen. Omdat we niet helemaal stout wilden zijn, hebben we toch maar ons tentje buiten opgesteld. Dit park lag aan een prachtige bochtige kustweg met metershoge kliffen en grappige kleine tunneltjes. Ja, 't was de moeite om Edwin te leren kennen.

dag 88: zondag 07/10/07

Vandaag hebben we El Salvador doorkruisd, wat voor zo´n klein landje redelijk snel gebeurd is. We hebben dan een ranzig hotelletje genomen in Santa Cruz de Lima. Veel keuze hadden we niet, want de paar hotelletjes, die er waren, waren allemaal ranzig. Ons tentje opstellen in de tropenregen, was ook geen optie. De megakakkerlak doodgeslagen, onze slaapzakjes verkozen boven de aanwezige lakens, een filmke gekeken en gaan slapen...

dag 89: maandag 08/10/07

Vanmorgen zijn we vroeg opgestaan, want we hadden een missie: de grens met Honduras overschrijden. Dit is de grens waar iedereen ons voor gewaarschuwd had, maar al bij al viel het nog mee. Het heeft 3 uur geduurd, we hebben 14 kopies moeten laten maken en weer 40 dollar moeten betalen, maar het was minder erg dan de tragische verhalen die op internet te vinden zijn. De Weking heeft weer een grote portie geduld moeten gebruiken en ik heb tijd terwijl m'n Spaans kunnen oefenen bij het vaste grensmeubilair. Na het vieze hotelletje van gisteren, hebben we vandaag eens een degelijk hotel gepakt met zwembad en al. Ne mens mag wel iets hebben he...

Auf wiedersehen Leo

dag 85: woensdag 04/10/07

Vandaag zijn we van Flores naar Coban gereden. Men had ons gezegd dat we deze weg best in een ruk konden doorrijden zonder te stoppen, omdat het te gevaarlijk zou zijn. Wij vonden het gevaar niet al te groot, want buiten een paar indiaantjes die hun was aan't doen waren in een vuil plaske water, was er niet veel te bespeuren. Wat wel opvalt, is dat de tankstations hier zwaarder bewaakt worden dan het witte huis. In elk tankstation staat er minstens ene met een machinegeweer.
Het was onze laatste volledige dag samen met de Leo, want morgen scheiden onze wegen zich. ' s Avonds in het hotelleke hebben we natuurlijk een goei afscheidsfeestje gehouden. Het nodige bier en de kaarten waren aanwezig, dus kunnen we spreken van een geslaagde laatste avond samen.

dag 86: donderdag 05/10/07

Vandaag hebben we nog ongeveer 15 km samen gereden. De Leo is dan afgedraaid richting Quetzaltenango, waar hij Spaans gaat leren en wij zijn verder gereden tot El Progresso. Afscheid nemen is nooit plezant. We hebben dan ook 1,5 maand 24 op 24 samen geweest en nooit problemen gehad. De kans is klein dat we nog eens iemand zoals de Leo zullen tegenkomen, maar met z'n tweetjes reizen vinden we ook nog altijd plezant, dus totaal bedroefd zijn we niet. Morgen zullen we waarschijnlijk de grens met El Salvador overschrijden en gaan we terug iets dichter naar de kustlijn rijden.

Maya's en Mennonieten

dag 76: maandag 25/09/07

Vandaag heeft de Weking ontdekt dat zelfs een tank van 36 liter ook leeg kan geraken. Zo´n 5 kilometer voor Hopelchen zijn we zonder naft gevallen. Gelukkig hadden we onze eigen servicewagen, de Leo dus, bij en was het niet zo erg. Onderweg zijn we een klein mayatempeltje gaan bekijken. Die gast daar heeft ons verteld welke tempels de moeite zijn en welke niet, dus zijn we nu een beetje geinformeerd. Aangekomen in Hopelchen, wat ons aangetrokken had vanwege z'n Duitse naam, zagen we direct dat het er volliep met Mennonieten. We hebben er een paar aangesproken en ze waren allemaal heel vriendelijk. 's Avonds wilden we een pintje gaan drinken en zijn we beland in een superassociaal cafeeke, waar nen dikzak gewoon midden in´t cafe begon te pissen. Snel ons pintje achterover en terug naar't hotelleke dan maar.

dag 77: dinsdag 26/09/07

Omdat Hopelchen een zeer aangenaam stadje is, blijven we hier nog een beetje hangen. Onze kleren nog eens laten wassen en ons drieën een extreme makeover gegeven. We zijn de kapper binnengestapt, de Weking heeft zich nog eens geschoren... jaja, we zien eruit als nooit tevoren. 's Avonds maar een pintje gedronken in't hotel en samen met Deysi, een meisje dat de Leo wel zag zitten, een kaartje gelegd. Achter ons zat ne Mennoniet en die heeft ons uitgenodigd om morgen bij hem thuis een kijkje te komen nemen. Dat zullen we morgen dan eens gaan doen...

dag 78: woensdag 27/09/07

We zijn vandaag bij de Mennonieten op bezoek geweest. Ongelofelijk hoe die mensen daar leven zonder auto's, tv, radio, telefoon, ... Ze hadden zelfs nog nooit een wereldkaart gezien en waren dan ook totaal verbaasd toen wij er een lieten zien. David heeft ons een rondleiding gegeven over z'n boerderij en de vrouwen hebben lekker eten bereid. 's Avonds zijn we toch maar naar ons hotelleke in Hopelchen teruggekeerd om het allemaal wat te laten bezinken...

dag 79: donderdag 28/09/07

We zijn vandaag dan toch weggeraakt in Hopelchen en zijn onderweg een grot gaan bekijken waar Maya's geleefd hebben. 't Was de moeite, want we kregen er een hele lichtshow bij. Iets verder zijn we ook nog een paar mayatempels gaan bekijken, Kabah en Uxmal. Knap wat die mannen konden bouwen, maar verstand van trappen hadden ze niet. In Aki een heel goedkoop hotelleke gevonden, waar de Leo in de hangmat heeft mogen slapen.

dag 80: vrijdag 29/09/07

Vandaag in de namiddag de grens met Belize overschreden en ineens te maken gekregen met de Jamaicaanse invloeden hier. De bevolking bestaat hier uit rastanegers, die Engels spreken. Alles relaxed en iedereen zegt constant Ja Man... In een stadje aan zee een hotelletje genomen, waar we even een pintje wilden gaan drinken in een bar met schommels in plaats van barkrukken. Dat 'even' is een beetje uit de hand gelopen toen we een paar geflipte Slovenen en Amerikanen leerden kennen.

dag 81: zaterdag 30/09/07

Met een kater opgestaan deze morgen en redelijk laat doorgereden. Tijdens ons ontbijt kwam een Argentijn, die in El Salvador woont, ons nog opzoeken. Een van die geflipte Amerikanen van gisteren had hem over ons verteld. Hij heeft ons bij hem uitgenodigd als we in El Salvador zijn. We zijn dan toch doorgerden tot San Ignacio, waar we in een gezellig hotelleke terecht gekomen zijn. Graham, de eigenaar, was een sympathieke rastaman en zijn vrouw kon geweldig koken. Hun familiaire manier van omgang is typisch voor Belize en we hebben besloten om hier nog een dag te blijven.

dag 82: zondag 01/10/07

We wilden vandaag weer een mayatempel gaan bekijken, maar omdat de prijs nogal hoog was en het hard begon te regenen, zijn we niet verder geraakt dan het souvernirwinkeltje. We hebben het grappige ferrietje dan maar teruggenomen en hebben in San Ignacio een Frans koppel leren kennen. Zij zijn al 3 jaar on the road en hebben heel Africa en Zuid Amerika al achter de rug. Ze reden met een Land Rover, waar ze ongeveer elke dag aan moesten werken... Omdat het aangename mensen waren en ze ons veel konden leren, hebben we ze meegenomen naar ons hotelletje. Graham vond het geen probleem dat ze daar in hun auto sliepen, dus hebben we daar nog een gezellige avond samen gehad.
Ze hebben een fantastisch mooie website, die echt de moeite waard is: http://www.laroutedesmers.com/

dag 83: maandag 02/10/07

's Morgens weer genoten van het fantastische ontbijt, afscheid genomen van onze Franse en Beliziaanse vrienden en richting grens getrokken. Uitreizen uit Belize is duidelijk duurder als inreizen, dus was het even slikken en betalen. Het inreizen in Guatemala verliep zonder al te veel problemen en de prijs was in orde. We hebben onze tent nog eens kunnen bovenhalen en kunnen kamperen aan een restaurant/hotel. Er was een zwembad met schuifaf, dus hebben de Weking en de Leo zich nogmaals volledig kunnen uitleven.

dag 84: dinsdag 03/10/07

Vandaag zijn we de Mayatempels van Tikal gaan bekijken. Deze site was ons door velen aangeraden. Het zou een van de grootste sites van Centraal Amerika zijn. Het was dan ook echt de moeite. We hebben er een paar uur in rondgedwaald en niet alleen de stenen zijn interessant, maar ook de dieren, die er leven. We hebben er prachtige vogels gezien en meerdere apen klauterden door de bomen. Echt de moeite. Het is ook een van de enige bezienswaardigheden op de hele reis, waar je echt zier wat er met het geld gedaan wordt. Ze hebben nog heel veel werk voor alles gerestaureerd is, maar ze doen echt moeite...
Vanavond hebben we een hotelletje genomen in de buurt van Flores.

Happy birthday to me

dag 74: zondag 23/09/07

Gelukkige verjaardag Linde en Aldo!!
Vanmorgen rustig ontbeten in het restaurantje, waar we achter geslapen hadden. Onze eitjes gebakken, die tegen alle verwachtingen in toch nog heel gebleven waren. Men had ons gisteren verteld dat iets verder de bende van de Smurfen actief is. Klinkt gevaarlijk he... Maar inderdaad, toen we verder reden en de weg plotseling ophield te bestaan, moesten we over een weggetje door de jungle rijden. Om de 100 meter hadden die 'smurfen' een koordje gespannen waar ge dan moest stoppen en betalen. Wij wilden natuurlijk niet betalen en de eersten lieten ons dan ook gewoon doorrijden. De 2 laatste smurfen waren echte keikopsmurfen en wilden ons niet doorlaten, waardoor we allerlei gekke maneuvers moesten uithalen om voorbij dat koordje te garaken. Over kokosnoten rijden, de Leo snel gaan helpen omdat hij bleef steken en dergelijke... De laatste zei dat ze er nog nooit problemen mee gehad hadden en dat iedereen altijd betaalde, waarop de Weking heel stoer zei: 'Dan is het vandaag de eerste dag dat je daar wel problemen mee krijgt', waarna hij zich een weg door de jungle baande.
Ik wilde die smurfen vragen of ze nu werkelijk door een sleutelgat kunnen of dat vader abraham dat allemaal verzonnen heeft, maar heb het toch maar achterwege gelaten.
Iets verder, toen de weg er terug was, zijn we onze topcase voor de tweede maal verloren. Deze keer was de landing iets minder zacht en zagen we hem als een pingpongballeke over de pekweg botsen. De schade is gelukkig beperkt gebleven. We hebben nu wel een volledig demonteerbaar deksel en de nieuwe slotjes zouden nu zeker van pas komen, maar met een paar spanbandjes komen we weer een eindje verder.
's Avonds hadden we een campeerplekje in de jungle gevonden. Toen de Leo hout aan't sprokkelen was, hoorden we ineens 'Aah, scheisse' uit de jungle weerklinken. Hij had daar een slang met mooie zwart-rode kleurjes zien kruipen. Met een lengte van 1,5 meter, heeft hij hem toch de daver op het lijf gejaagd. Omdat de muggen ons als avondlunch beschouwden, zijn we vroeg in onze tentjes gekropen om een zweterige nacht tegemoed te gaan.

dag 75: maandag 24/09/07

Gelukkige verjaardag Tineke en mezelf ook natuurlijk... Weer een jaar ouder, weer een beetje meer verstand. Pfff... binnenkort ontploft m'n kop nog van al dat verstand...

Opgestaan met zo'n 500 muggenbeten op m'n lijf. Die muggen vinden mij te lekker. Toen we gisterenavond iets in het water hoorden springen, begonnen we ons af te vragen of hier alligators zouden zitten. Toen hier vanmorgen een boerke voorbij kwam, vertelde hij dat er inderdaad alligators zijn in de jungle, maar aan die vijverkes waar wij lagen, zouden er normaal geen zitten.
We zijn vandaag doorgereden tot Champoton, waar we weer te maken kregen met de bizarre Mexicaanse openingsuren, maar we hebben toch een restaurantje gevonden, waar de baas een grote karaokefan was. Hij begon dan ook direct voor ons te zingen en heeft natuurlijk ook een prachtig verjaardagslied voor mij gezongen. De zoektocht naar een cafeeke was nog iets moeilijker, maar ondertussen hebben we wel een paar gekke mensen tegengekomen. We liepen een paar 16-jarige gastjes tegen het lijf en toen we vertelden dat we van Duitsland kwamen (want Belgie kennen ze hier nergens), begonnen ze gelijk over de voetballer Ballack. De Weking heeft die mannen wijsgemaakt dat dat een nonkel van de Leo is en die mannen trapten daar allemaal in. Ze wilden allemaal een handtekening op hun T-shirt hebben en hebben nog een paar foto's van ons genomen. De Leo had geluk dat er nog een paar meisjes bijwaren, die een handtekening wilden op hun rokskes.
Omdat de zoektocht naar het cafe niet wilde lukken, zijn we dan maar met een gematigd promillegehalte naar het hotel gegaan.

Goei kampeerplekje

dag 73: zaterdag 22/09/07

Het was vandaag een rustige dag, die grappig geëindigd is. We zijn tot aan de golf van Mexico gereden. Het was de eerste keer dat ik de Antlantische Oceaan zag. Mooi, mooi. We rijden hier over een smal strookje land met aan beide zijden water. Soms is het maar ne meter of 30 breed en toch is het volledig begroeid met jungle. Gekke beestjes als leguanen kruipen hier in het rond. Toen we 's avonds een slaapplekje zochten, ondekten we dat dat niet zo eenvoudig is in de ondoordringbare jungle. We hadden eerst een plekje, maar de muggen vonden ons daar nogal lekker. Dan maar doorgereden tot er nen hoop volk op't straat stond. Ze waren allemaal heel vriendelijk en den ene was al wat zatter dan den andere. Toen we vroegen of ze geen goei kampeerplekje wisten, stuurden ze ons naar een restaurantje waar we net voorbijgereden waren. Dat was familie van een van die gasten en volgens hen mochten we ons tentje daar wel opstellen. Die gast reed mee op z'n brommerke en inderdaad: we mochten ons tentje opstellen. Al de klein mannen van dat dorpke kwamen ons met grote ogen en vol van verbazing bekijken. We hebben in dat restaurantje dan elk maar een sixpack geledigd en zijn in ons tentjes gekropen.

Toffe BMW verkopers en spinnekoppen

dag 68: maandag 17/09/07

Vandaag zijn we doorgereden van Uruapan tot Cieneguillas, iets voor Toluca. Onderweg viel onze motor ineens stil. We konden niks meer, zelfs niet meer toeteren om de Leo te waarschuwen. Hij is dan ook nog een eindje doorgereden voor hij doorhad dat we niet meer in z'n achteruitkijkspiegel te bespeuren waren. Het was uiteindelijk maar een klein stroomdeffectje. De kabel aan de plus van de batterij was afgebroken. Na wat zoekwerk hadden we een nieuw klemmetje gevonden en konden we terug doorrijden.
Het klimaat is hier ineens enorm veranderd. Het is hier redelijk koud gedurende het hele jaar, dus waren we 's nachts blij met al onze dekentjes.

dag 69: dinsdag 18/09/07

Het was een interessante dag vandaag. Vanmorgen waren we op tijd doorgereden om de BMW garage te zoeken. Een vriendelijke gast, die veel moeite deed om Engels te spreken, had ons gisterenavond aan een hamburgerkraampje de weg uitgelegd en voor een keer klopte dat ook eens. Toen we aan die BMW garage aankwamen, kwam er ne vent naar buiten, die direct naar onze nummerplaten keek. Hij zag natuurlijk direct dat de Leo nen Duitser was en begon in vloeiend en accentloos Duits tegen ons te buurten. Het was namelijk nen Argentijn, die 13 jaar in Duitsland gewoond had. Het klikte direct en omdat hij de baas was van die garage, kon hij ervoor zorgen dat onze moto prioriteit werd. Met een paar nieuw banden en opnieuw afgestelde cilinders, kan hij er weer heel wat kilometers tegen. Ondertussen hebben we daar een rondleiding gekregen, want het was daar heel wat meer dan zomaar een garage. Er was een heel fabriekske achter, waar ze al de BMW's voor de wereld pantseren. Er stond ook nen 3-serie waarop ze met allerhande geweren geschoten hadden om alles te testen. Echt graaf en ook nog interessant. Daarna heeft de Leo ook nog een nieuwe motorjas gekocht. Ze verkopen daar allemaal nep-BMW jassen. Compleet hetzelfde als de originele, maar gewoon een pak goedkoper.
Toen we Carlos 's avonds vroegen of we ergens in de buurt konden kamperen, zei hij dat we gerust bij hem konden slapen. Zijn sympathieke vrouw heeft gezorgd voor avondeten en na een paar pintjes en speciale Tequila, zijn we in ons lekker zacht beddeke gekropen.

dag 70: woensdag 19/09/07

's Morgens had de vrouw van Carlos lekker ontbijt met eikes klaargemaakt. Dus met een volle maag zijn we vertrokken. Samen met de raad van Carlos hebben we gisteren onze route door Mexico ongeveer bepaald. We hebben nog een nieuwe kaart van hem gekregen, dus kunnen we zeker niet meer verloren rijden. Onderweg naar Tepoztlan, zijn we het stadje Taxco gepasseerd. Een gezellig stadje, maar het was nogal toeristisch. Het stadje puilde uit van de kevers en volkswagenbusjes. Via een bochtig weggetje doorgereden riching Tepoztlan. Jaja, onze nieuwe banden zijn zeker ingereden nu. In Tepoztlan vroegen ze grellig veel voor nen hostel en daarom hebben we met de dreigende regen, toch besloten te kamperen. We hadden net ons avondmaal binnen toen het onweer losbarste. Snel in onze tentjes en maar op tijd gaan slapen dan. Het klimaat is weer terug veranderd en het is weer lekker warm en tropisch.

dag 71: donderdag 20/09/07

Weer een klimaatsverandering meegemaakt vandaag. Het is ongelofelijk door hoeveel klimaten je rijdt, als je door Mexico reist. De cactussen groeien hier weer in alle vormen en formaten. Vandaag was de weg weer leuk en bochtig. De Weking en de Leo hebben tijdens een tussenstop hun katapults weer bovengehaald om wat te spelen. 's Avonds hebben we na wat zoekwerk weer een leuke campingspot gevonden. We zijn met een gezellig kampvuurtje nog eens een regenvrije nacht tegemoed gegaan, wat de Leo nog meer deugd deed als ons...

dag 72: vrijdag 21/09/07

Carlos heeft echt een mooie route voor ons uitgedokterd. We hebben vandaag een bergpas gedaan tot we tussen de wolken zaten. Voor we de bergen introkken gingen we eerst ergens iets eten. We werden daar door een vrouwke gewaarschuwd dat er in de bergen nog echte indianen leefden en dat het wel gevaarlijk kon zijn. Volgens haar mochten we er zeker niet gaan jagen. Spijtig he... Het jagen hebben we dan voor de zekerheid toch maar achterwege gelaten, maar de Weking moest wel perse nen tros versgeplukte bananen achterop de moto binden. Omdat ze nog te hroen waren om te eten, heeft hij ze daarna geofferd aan de heilige maagd Maria. Toen we bij de indiaantjes wat kieken gingen eten, kwamen daar een paar gasten naar onze moto's kijken. Die mannen spraken onder elkaar echt nog zo'n indianentaaltje, waar we niks van konden begrijpen. Toen we wilden wegrijden brabbelde een van die mannen iets over zijne moto. De Weking vroeg direct of hij ook een moto had en of hij geen helm moest kopen. De Leo sleurde zijn oude helm namelijk nog altijd mee. De helm hebben we nog verkocht voor 200 peso en z'n oude motojas nog voor 150 peso. Dat is samen zo'n 25 euro. Waarschijnlijk meer dan hij er in Duitsland nog voor had kunnen krijgen. Het was allemaal wel een beetje bizar, want toen we wegreden, vroeg het oude vrouwtje van dat kiekenkraampje aan mij wanneer we terugkwamen, want zij wilde dan zo'n jas kopen als de mijne. Die dachten echt dat wij verkopers van motokledij waren ofzo. We hebben dat vrouwtje dan toch ongeveer duidelijk kunnen maken dat we niet meer terugkomen, anders zit dat vrouwtje daar nog een paar jaar op ons te wachten.
Toen we terug op weg waren richting Tuxtepec, stopten we nog even. Aan de overkant van de straat was een spinnekop op wandel. Het was niet zomaar een klein spinneke. Ze was enorm groot, had harige poten en een oranje kont. Ze was ongeveer 10 cm in diameter. Volgens mij was't nen echte tarantula. Ne Mexicaan op z'n fietske vertelde ons dat ze heel gevaarlijk was. In de hotelkamer in Tuxtepec heb ik eerst overal gecontroleerd of er niet zo'n beestje te bespeuren was, maar buiten een paar salamanders hadden we de kamer voor ons alleen...

Mexicaanse feestdag

dag 64: donderdag 13/09/07

Wat een dag, wat een dag... Vanmorgen vroeg opgestaan, heel vroeg opgestaan. De taxichauffeur, die den Dietwin naar de luchthaven zal brengen, stond al klaar. Met plakkerige ogen zijn we op de moto gekropen om de taxi achterna te rijden. Door druk verkeer en dergelijke zijn we elkaar kwijtgespeeld en is ons afscheid totaal de mist ingegaan. Wij zijn te laat aan de luchthaven gearriveerd, terwijl den Dietwin gelukkig net op tijd was. Het vervelende was dat we van elkaar niet wisten wat er gebeurd was. Daarom hebben we nog een tijdje ne koffie gedronken in de luchthaven om zeker te weten of den Dietwin z´n vlucht niet gemist had. Toen we wilden vertrekken, vroeg ne gast van de security of we iets wilden vertalen voor hem naar´t Engels. Na het vertalen dan toch maar doorgereden. Onderweg kwamen we voorbij een winkeltje waar ze stickers maakten. Onzen Duits heeft een beetje overdreven met z´n Duitslandstickers en wij hebben een bescheiden panamericanasticker laten maken. Het was goedkoop en ge kon echt zeggen wat ge wilde.
Op weg richting Zamora zijn we nog een geiser gepasseerd, met een nogal goor zwembad errond. In Zamora zijn we een hondadealer binnengestapt op zoek naar banden en wat onderdelen voor de moto van de Leo, maar die konden ons niet echt verderhelpen. Uiteindelijk hebben we daar dan een hotelletje genomen.

dag 65: vrijdag 14/09/07

´s Morgens zijn we de helm gaan kopen, waar we gisteren naar staan kijken hebben, dus kan de Leo met z´n knalgeel helmpje doorrijden. Echt ver hebben we niet doorgereden vandaag, want we zijn nogmaals gestopt bij nen ijzermarchant, die onze zijpoot een beetje verlast heeft. De moto stond namelijk altijd nogal schuin. We hebben ook nog aan ´Pimp my Twin´ gedaan, want de Weking en de Leo hebben nieuwe protectie aan de handvaten van de Africa Twin gemaakt. Toen we daar zo stonden, stopte er nog ne gast met ne shopper, die ons nog wat toeristische informatie heeft gegeven. Uiteindelijk hebben we vandaag slechts ongeveer 30 km gereden tot een dorpke dat Tangancicuaro de Arista noemt. Een gezellig dorpje waar ze al begonnen waren met feesten voor de zondag. Dan is het namelijk nationale feestdag van Mexico.

dag 66: zaterdag 15/09/07

Vandaag hebben we de weg gereden, die die gast met z´n shopper ons had aangeraden. Zijn woorden ´jaja, dat is allemaal pekweg´ waren weer een zuiver voorbeeld van Mexicaans optimisme. Pekweg was er nauwelijks te bespeuren, maar wel prachtige bergdorpkes en een leuke offroadweg. Meerdere diersoorten deelden deze weg met ons en de Leo heeft nog een gastje opgepikt dat stond te liften. We zijn ook nog een kijkje gaan nemen aan de vulkaan. Deze vulkaan heeft in ´43 een dorpke met lava bedekt en enkel de kerktoren is blijven staan. Ik heb mij een paardje genomen om er naartoe te gaan en de jongens hebben hun beentjes nog eens kunnen strekken.
´s Avonds kwamen we in Uruapan aan en waren we op zoek naar een hotel, maar de hotels waren er verschrikkelijk duur. Toen we stonden te bespreken wat we zouden doen, kwam er ineens ne gast naar ons. We geraakten aan de praat en hij vroeg toen wat we ongeveer wilde betalen voor een nacht. Wij zeiden hem maximum 350 peso. Die gast vertelde ons dat dat wel in orde zou komen. Hij stapte een hotel binnen waar we net gehoord hadden wat een kamer koste en zei het meisje achter de balie, dat wij die kamer voor 350 peso moesten krijgen. Dat meisje knikte en gaf ons de kamer. Toen wij daar een kwartier eerder gevraagd hadden wat het kostte, was dat nog 900 peso. Wij dachten dat die gast van de maffia was ofzo, maar later bleek dat hij eigenaar was van dat hotel. Goed voor ons! We hebben ineens 2 nachten genomen in verband met de nationale feestdag.

dag 67: zondag 16/09/07

Gisterenavond was het vollop feest in de stad. Het was gezellig, maar we hadden wel verwacht dat de Mexicanen langer konden feesten, dus hebben we in het hotel nog wat nagefeest.
Zondagmorgen was er een grote stoet in de stad. Marcherende soldaten, flikken en kinderen. Soms een beetje zielig voor die klein mannen en de soldaten hadden soms nogal groet geweren bij. Op de markt hebben de Weking en de Leo alletwee ne katapult gekocht. Daar hebben ze zich de rest van de dag mee geamuseerd. De hotelkamer lag dan ook vol propkes WC-papier en stekskes... Mannen, ´t blijven klein kinderen. Dat zeggen ze toch altijd...

Het blijde weerzien...

dag 58: vrijdag 07/09/07

Vanmorgen hebben we op´t gemakske ontbeten in Mazathlan, nog even op´t internet geweest, onze schoenen laten poetsen en een nieuw broek gekocht voor de Leo, waardoor we nu weten dat lengtemaat 34 heel moeilijk te vinden is in Mexico.
We zijn uiteindelijk redelijk laat op onze moto gekropen om richting Tepic te rijden. ´s Avonds kwam de tropenregen het rijplezier ietwat verstoren en hebben we aan de buitenrand van Tepic een hotelletje genomen met prachtige ramen met zicht op bakstenen en nogal kleine deuren.

dag 59: zaterdag 08/09/07

Omdat den Dietwin geen goede aansluiting kan krijgen naar Acapulco hebben we uiteindelijk besloten om af te spreken in Guadelajara. Dit is voor ons niet zo ver meer, dus kunnen we het weer wat rustiger aan doen. Toen we, na een lavagebied te doorkruisen waar Happy Bear al z´n voorvaderen zou teruggevonden hebben, op het stadje Magdalena botsten, waren we alledrie direct zo gecharmeerd dat we besloten hebben hier een hotelletje te nemen. De Leo heeft nogmaals z´n onderhandelingskunsten laten zien, waardoor we weer goedkoop uit zijn. ´s Avonds in de stad nog een paar 6-packs en een zak nootjes gekocht en een gezellige avond in het hotel tegemoed gegaan.

dag 60: zondag 09/09/07

We hebben vanmorgen nog eens lekker lang doorgeslapen. Zou het aan de pintjes van gisterenavond liggen? Maar ja, het is zondag, dus dan mag dat he...
Toen we uiteindelijk dan toch goed en wel op weg waren, passeerden we het dorp Tequila. Een gezellig dorpje, waar we wat zijn blijven rondhangen en naar het Tequilamuseum gaan kijken zijn. Omdat we de hotelletjes stillaan beu aan´t geraken zijn eb onze tent nog eens op wilden stellen, zijn we doorgereden tot Chapala, waar we na even zoeken toch een plekje gevonden hebben. Het was een mooi geëgaliseerde bouwplaats met zicht op het meer, waar een of andere rijke Mexicaan binnenkort z´n villa gaat neerpoten. We zijn het al gewoon dat het in de tropen ´s avonds altijd onweert en zijn voor de gezelligheid voor het slapengaan met z´n drieën in ons tentje gekropen.

dag 61: maandag 10/09/07

Vanmorgen zijn we langs een gigantische supermarkt gereden, waar ze choco van nutella verkochten. Blij dat ik was... als een klein kind! Ik heb me gelijk 2 grote potten aangeschaft. Ze hadden er ook echt brood en pistolekes. Toen we al onze rommel gekoscht hadden, zagen we daar een paar tafeltjes staan en hebben we een gezellig ontbijt genomen in de supermarkt. De mensen keken wel een beetje raar, maar wat maakt het uit...
We rijden vandaag met een omweg terug richting Tequila. Het lijkt ons gezelliger om daar een hotelletje te nemen als den Dietwin komt. Onderweg zijn we ook nog gestopt bij ne lasser a la ons vake. Het was echt nog ene, die van niks iets kan maken en hij heeft de ophanging van onze topcase gemaakt. Het weegt nu wel wat meer, maar ´t zal niet meer kapot gaan.
´s Avonds hebben we iets voor Ameca onze tenten opgeslagen in een maïsveld. De boer kwam nog even kijken, maar vond het geen probleem zolang we geen vuur maakten. Vlak voor de storm weer begon, hebben we nog wat van zijn maïskolven gegeten en zijn we in ons tentje gekropen.

dag 62: dinsdag 11/09/07

Leo was vanmorgen al wat eerder wakker dan wij. Het bleek dat hij een wat minder droge nacht gehad had dan wij. Na het opruimen van onze natte tentjes, zijn we doorgereden richting Tequila, waar we een hotelletje gevonden hebben dat wel heel goedkoop is. De reden hiervoor zouden we pas later ontdekken. Het liep er namelijk vol met marginale hoeren, maar de kamer is naar Mexicaanse normen redelijk proper, dus is het niet zo erg. Er valt tenminste iets te beleven en den Dietwin kan ineens het echte Mexico leren kennen.
Toen de Weking den Dietwin ´s avonds was gaan ophalen aan de luchthaven van Guadelajara, rammelde er ineens iemand aan de deur en toen ik opendeed, brabbelde hij iets van occupada, wat bezet betekent. Vlak nadat hij dat gevraagd had, kwam de Leo in z´n boxershort kijken wat er was, waarop die vent zei: "Aah..." Jaja, logeren in een hoerenhotel kan grappige situaties opleveren. Mijn ogen waren al dichtgevallen, toen den Dietwin de kamer binnenkwam. Het blijde weerzien werd opgevolgd door een paar uur buurten en foto´s kijken. Nadien in onze slaapzak gekropen omdat de bedden toch niet zo proper waren.

dag 63: woensdag 12/09/07

Vandaag gaan we den Dietwin een dag laten meemaken uit onze Panamericanabelevenis. Eerst hebben we gezellig ontbeten, waarna we een wandelingetje gemaakt hebben in Tequila. Een motorritje naar Magdalena gemaakt, waar den Dietwin kennis gemaakt heeft met Mexicaanse Taco´s. Terug aangekomen in Tequila zijn we de cafeekes ingedoken. Uiteindelijk in een gezellig cafeeke beland met nen hoop gastjes, die alles van Europa wilden weten. Redelijk laat in ons bed gekropen met nog een paar uurtjes slaap te gaan, want ´s morgens vroeg moet den Dietwin terug op de vlieger...

Kalm Henriette, kalm....

dag 53: zondag 02/09/07

Vandaag blijven we hier in Todos Santos een beetje rondhangen. Morgen rijden we terug naar La Paz om de ferry te nemen. Er is een orkaan op komst, dus het is te hopen dat we hem nog net kunnen ontvluchten. Buiten een paar pinten drinken op een terraske, ons ma nog eens bellen en een beetje aan't strand liggen, zijn we vandaag niet zo veel van plan...

dag 54: maandag 03/09/07

Vanmorgen koers richting La Paz gezet, waar eergisteren blijkbaar nog een redelijk sterke aardbeving geweest is. Gelukkig hebben we daar niks van gemerkt. Toen we de ferry wilde nemen, bleek dat men ons aan de grens blijkbaar wel een stempeltje had moeten geven en we onze moto moeten laten registreren hadden. We hebben dus een halve dag gespendeerd met lopen achter een paar stempels. Toen we alles in orde hadden, waren we 10 minuten te laat om de ferry te nemen. Dan nemen we morgen de ferry maar naar Topolobampo en zijn we nog lekker aan een parelwit strand gaan liggen.
Toen we 's avonds na wat zoekwerk een mooi kampeerplekje gevonden hadden, onze 'lekkere' 'soep', die eigenlijk championsaus bleek te zijn, gegeten hadden en in onze tentjes gekropen waren, kwamen een paar soldaten ons wakker maken met machinegeweren in de hand. De Leo heeft er een halve hartaanval aan overgehouden, maar ze waren vriendelijk, want ze kwamen ons waarschuwen voor de orkaan Henriette, die misschien vroeger zou kunnen komen als voorspeld. Wij dus snel onze tentjes afgebroken, want zo vlak aan de zee wil je niet zitten als er een orkaan op komst is. Na kort overleg hebben we dan maar besloten dat het verstandigste de bergen intrekken is. Gearriveerd in hogere oorden, hebben we dus weer ons tentenkamp opgeslagen om een regenachtige nacht tegemoed te gaan.

dag 55: dinsdag 04/09/07

In de regen opgestaan en direct richting ferry gereden met in ons achterhoofd de mogelijkheid dat de ferry niet uit zou varen, wegens Henriette. Hoewel het al 20 jaar geleden is dat men aan deze kant van Mexico nog een orkaan gehad heeft, zijn de Mexicanen er toch niet zo bang van en laat men de ferry gewoon varen. Omdat we ons niet laten kennen, zijn we er dan ook maar opgestapt. Man, man... wat kan een boot wiegen en mijn maag heeft zich voor de 2e maal in een week volledig uitgeleefd. Wij zaten aan de ene kant van de 30 a 40 meter brede ferry en konden aan de overkant door het raampje kijken. Wat we daar zagen, stelde ons niet echt gerust. De ene moment zagen we alleen lucht en de andere moment keken we los in het water. Toen dan ook nog alle flessen van de bar hun evenwicht verloren en op de grond kapot sloegen, heb ik toch even een beetje gebibberd... Maar eind goed, al goed: na 6 uur kwam er land in zicht! En we leven nog...
We hebben dan in Los Mochis maar een hotelletje genomen om te bekomen van vorige nacht en onze wilde ferryrit.

dag 56: woensdag 05/09/07

Toen we vanmorgen wakker werden, merkten we dat alle straten blank stonden. Ongeveer een halve meter water stond er in de stad. Vannacht is Henriette langs gekomen waardoor er meerdere bomen hun takken en winkels hun reclamepanelen verloren hebben. Wat doen 2 Belgen en 1 Duitser als ze gevangen zitten in hun block? Pinten drinken en kaart spelen in de bar van hun hotel natuurlijk. Zo erg was Henriette niet voor ons, maar we hebben toch maar een nachtje bijgevraagd. Tegen de avond waren de straten al een beetje droger en zijn we met goede hoop in ons bed gekropen.

dag 57: donderdag 06/09/07

Omdat het vannacht aan een stuk door geregend heeft, staan de straten in de stad weer blank. Gelukkig is de regen nu gestopt en daarom hebben we besloten om de waterstroom te trosteren. Het viel al bij al nog mee, want zo gauw we buiten de stad waren, waren de straten weer droog. Vandaag hebben we dus koers gezet richting Acapulco, waar we den Dietwin na 2 maanden nog eens zullen ontmoeten. We mogen nu ook officieel zeggen dat we in de tropen zitten, want we zijn vandaag de tropic of cancer gepasseerd. Omdat het redelijk laat was en de hotels goedkoop zijn, hebben we hier in Mazatlan nogmaals een hotelleke genomen.

Dronken Mexicaan, aarbeving, grote golven, dag sleutels...

dag 49: woensdag 29/08/07

Toen we vanmorgen opstonden, waren er al een paar vissers gearriveerd aan ons kampeerplekje. Ze zeiden gelukkig gewoon vriendelijk goeiendag en lieten ons verder gewoon doen. We zijn vandaag naar de oostelijke kant van Baja California gereden en hebben ondertussen onze kleren nog eens kunnen wassen en een internetcafeetje opgezocht. Aan deze kant van Baja is het enorm warm en zwoel, zelfs het zeewater kan niet meer voor verkoeling zorgen. Vanavond hebben we nog eens een camping genomen omdat we een doucheke echt wel konden gebruiken.

dag 50: donderdag 30/08/07

Toen ik vanmorgen wakker werd, was m'n maag zich aan't amuseren met het maken van toertjes van 360 graden. Iets daarna werd ik dan ook getrakteerd op een vloeibare specie, die zich langs alle kanten van mijn lichaam een weg naar buiten wist te vinden.
We hebben vandaag dan maar een hotelleke gepakt met airco zodat ik hier wat kan uitzieken en we morgen weer verder kunnen. Dafalgan, motilium en imodium: ik ben blij dat we het allemaal bijhebben.

dag 51: vrijdag 31/08/07

Vandaag ben ik 'genezen' en wel terug achterop de moto gekropen om snel weer naar de westkant van Baja te rijden. Het is ook wel warm, maar tenminste niet zo vochtig. Toen we een tussenpauze namen om ons te verfrissen met een colake in een klein cafeetje, zat daar ne poepzatte mexicaan wat tegen ons te lullen. Wij vonden dat wel een beetje grappig tot hij naar zijn auto ging en z'n megames aan ons wilde showen. Hij was nog niet aggressief, maar met ne zatte weer ge nooit. Toen de eigenaar door had dat wij het een beetje vreemd begonnen te vinden, heeft hij dit gast er met z'n klikken en z'n klakken buitengesmeten, maar dan ook letterlijk gesmeten. De Leo concludeerde hieruit dat ge in Mexico tenminste een show gratis bij uw cola krijgt, wat in Vegas niet het geval was...
Even later kreeg de Weking het idee om te gaan zwemmen, want hij had een schoon weggetje gezien naar't strand. Wij zijn weer even blijven steken in het diepe strandzand en de Leo heeft het zand wel van heel dichtbij gaan bekijken, maar het loonde de moeite. Het was een prachtig strand... 's Avonds hebben we onze tent opgeslagen in een midden van niks en hebben we een schoon cactuskampvuur gemaakt. Stinkt een beetje, maar brand goed...

dag 52: zaterdag 01/09/07

Magda, ne gelukkige verjaardag he. Ik hoop dat ons ma er aan gedacht heeft om een kaart in de bus te steken, want de laatste 20 jaar was ik altijd thuis om haar eraan te herinneren... Natuurlijk wil ik ook de Wittie ne goeiendag doen en de 2 goudvissen, als die nog leven in ieder geval. Ik meen mij ook nog te herinneren dat Lennert en Liene vandaag jarig zijn, dus zal ik die bij deze ook maar ne gelukkige verjaardag wensen.

We zijn vandaag La Paz doorgereden om al eens te kijken wat de ferries naar het vasteland te bekijken. De volgende vertrekt maandag, dus zullen we die nemen. Toen we in La Paz op aan een kraampje een paar taco's naar binnen aan't smakken waren, begon alles ineens nogal heftig te bewegen. Het was een aardbeving, die ons blijkbaar heel wat meer spanning bezorgde als de doorsnee Mexicaan. Toch kwamen ze uit de winkels enzo direct de straat opgelopen om van de gebouwen weg te vluchten. Gelukkig was het maar een kleine beving, die geen schade berokkend heeft. Met iets meer adrenaline in ons bloed als voorheen, zijn we dan maar uit La Paz gereden richting zuiden waar we aan een strand geslapen hebben met gigantische golven. Weking en Leo konden zich natuurlijk niet meer bedwingen en zijn in de golven gaan spelen (of hebben de golven met hen gespeeld?). De Weking had beter eerst even nagedacht en de motosleutel uit z'n broek gehaald, want nu zwerven er in de zee ergens motosleutels van ons rond. Gelukkig geen al te groot probleem, want we hebben nog een reservesleutel bij...