Aangekomen in Vancouver

Dag 1: donderdag 12/07/07

Vandaag was het een hectisch dagje. Onze vlucht van Brussel naar Londen had een uur vertraging opgelopen, waardoor we onze aansluiting naar Vancouver dreigden te missen. Na hard door de Londense luchthaven gespurt te hebben en hier en daar andere toeristen uit de weg te duwen, bereikten we net op tijd onze gate. Uiteindelijk had het geen probleem geweest als we te laten geweest waren, want we hebben nog een uurtje op de vlieger kunnen wachten tot hij in de lucht ging. Een goede vlucht gehad van Londen naar Vancouver van negen uur, wat volgens een vriendelijke medepassagier een goede tijd was.
Ik dacht dat ik alles goed geregeld had met ons hotelletje, maar ik had er geen rekening mee gehouden dat er een tijdsverschil is van negen uur en dat het dus nog gewoon donderdagavond 18.00u was in Canada. Omdat het tijdsverschil net even groot was dan de gevlogen tijd, was het alsof we niet gevlogen hadden... net een echte tijdreis.
Wij dus gewoon naar het Pender Lodge Hotel getrokken waar we een kamer geboekt hadden voor vrijdag en zaterdag en jaja, ze hadden nog een kamer vrij, maar kamer is niet echt het juiste woord. Krammikkelig kotje zou er beter bij passen. Het is een kotje van 2,5 x 4m, het is hier 30 graden en we hebben geen verluchting. Gelukkig was er iets misgegaan met de betaling via internet en hoeven we hier niet tot zaterdag te blijven. Het bijkomende voordeel van het tijdsverschil is dat we nog een dag hebben voor het weekend om onze moto uit de haven te halen en dus nog voor het weekend kunnen beginnen rijden. Weg van Vancouver, waar ik me toch modernere dingen bij kon voorstellen. Men werkt hier namelijk nog met een elektriciteitsnetwerk in ware Franske Papstijl en hier aan de kanten van China Town leven de mensen als echte marginalen. Het contrast is enorm als je dan downtown the city down the city (he Koen) gaat kijken naar de Mercedes CLS AMG V8'en en de vette Hummers...
Het opvallendste verschil tussen de Canadezen en ons is dat neurdige witte sokken hier totaal de max zijn. Zelfs de coolste gasten lopen zo rond, dus ga maar gauw sokken kopen in't kiekeskot voor de rage ook bij ons doorbreekt...

Dag 2: vrijdag 13/07/07

Vrijdag de dertiende: een dag waar veel mensen bang voor zijn. Voor ons was het een dag van ups en downs. 's Norgens goed geluimd opgestaan, uitgecheckt em richting station getrokken. Na wat zoekwerk de bus genomen richting Richmond waar we de motor moesten ophalen. Men had ons deze week nog gebeld dat hij al was aangekomen, dus wij verwachtten niet al te veel problemen.
De weg vinden was op zich al een moeilijke onderneming, want iedereen stuurde ons de andere kant op. Uiteindelijk een winkeltje binnengestapt en een paar hulpvaardige Chinezen gevonden. Omdat zij de weg ook niet wisten, belden ze naar Ecu Line (de firma die onze moto verscheept) om te vragen of er een busverbinding was. Als dat niet was, zou haar man er ons naartoe brengen. Toen ikzelf aan de lijn kwam en de dame van Ecu Line sprak, bleek het dat er problemen waren geweest met de papieren en dat de moto opgehouden was in Montreal. Hij zou nu onderweg zijn met de trein en zou de 18e opgehaald kunnen worden. Ik natuurlijk van m'n oren maken, maar blijkbaar kunt ge met vloeken nen trein niet rapper laten rijden. Door het tijdsverschil was het te laat om Ecu Line in Antwerpen te bereiken om nen duidelijke uitleg te krijgen, dus hebben we het thuisfront gebeld om de opdracht te geven dit in onze plaats te doen.
Maar ze hebben ons altijd geleerd om elke tegenslag om te keren in iets moois, dus hebben we gauw een auto gaan huren en zijn we gevlucht uit het drukke Vancouver. 't Is ne schone Ford Escape 4x4 en we kunnen er vanachter in slapen. We kunnen de huurkosten dus compenseren met de hotelkosten, die we normaal hadden moeten maken.
We zijn dus snel de bergen ingetrokken richting Whistler, waar we nu in het zonnetje aan een meer liggen te genieten van het mooie uitzicht. De hoge bergen lijken bedekt met een groen tapijt van naaldwouden met bovenaan een schoon dotteke slagroom en hier en daar ziet ge dan een helblauw wild kolkend riviertje dat soms metershoog naar beneden valt om dan weer schoon verder te kronkelen door het groen...
Door ne lifter op te pikken, die naar Whistler moest, zijn we hier aan dit meertje terecht gekomen. Hij bedankte ons vriendelijk, maar blijkbaar hadden wij hem ook ne welgemeende merci moeten zeggen. Dus beter laat dan nooit: merci he!

Voila, ik ga m'n pen neerleggen, m'n boekske dichtslaan, me rustig terug op mijne rug draaien, m'n ogen dichtdoen en stillekes wegdromen, want dromen zijn het begin van alle realiteit (he Diet)

Groetjes,

Liesbeth en Weking

PS: ge ziet dat ik dat eerst in een boekske moet schrijven he...